Op weg naar morgen

De tocht zit erop, we zijn naar Santiago gelopen, we vonden het een geweldige tocht. Ondanks de pijn in de knie, enkel en onder de voet, de af en toe zware rugzak, het klimmen en afdalen zijn we tevreden naar huis gevlogen. We kijken terug op een tocht waar het leven simpel was; eten, drinken, slapen lopen, praten, afzien en kijken. Nu we thuis zitten missen we het gevoel alweer van de onvoorstelbare natuur waardoor we gelopen hebben, de ontmoetingen met medepelgrims, jong en oud en de sfeer.
We zijn teruggevlogen met Iberia over Madrid. Een vlotte tocht en als je dan op schiphol nog verwelkomt wordt door je zoon met bloemen en wij ons verhaal kwijt konden onder genot van een biertje/wijntje is het leven ook in Nederland weer goed!!
's Avonds lekker gegeten met de jongens en natuurlijk op tijd naar bed want het ritme zit er nogsteeds in.

Bedankt voor het lezen van de verhalen, voor alle leuke reacties die wij op de site en op andere manieren hebben ontvangen, het was vaak hartverwarmend, motiverend en opbeurend.
We zijn weer op weg naar.... een nieuwe dag, wat geweest is komt niet weer. Actief zijn en lopen of fietsen is ons goed bevallen als je daarbij ook nog leuke ontmoetingen hebt maakt dat het leven boeiend. We gaan het reisverslag nog bundelen en voorzien van een selectie van de honderden foto's die we gemaakt hebben, om nog even na te genieten, als jullie zin hebben ben je van harte welkom om mee te kijken en om starks als wij achter de garaniums zitten nog eens terug te kijken.
Bedankt!!

Adios
Dirk en Marianne

Santiago de Compostela

Wat een enerverende stad die je als pelgrim binnen komt, overal mensen en optredens van muzikanten en andere acrobaten die het straatbeeld heel levendig houden. Even hebben we het gevoel overspoeld te worden dan laten we ons meedrijven op de stroom van mensen. Overal komen we pelgrims tegen, we worden gefeliciteerd en feliciteren anderen met hun aankomst. Een aantal gaan door naar Finistere lopend of per bus nog 100 km., voor ons is het genoeg we laten ons lekker neervallen bij een barretje en nemen er een op onze tocht. Gebeld met het thuisfront alles staat er nog, gelukkig! We zijn bezig geweest met onze terugtocht, abnormale prijzen en tochten, over Barcelona was nog het goedkoopst 440 euro pp, vlogen we wel weg om 9.00 uur uit santiago om een uurje te vliegen naar barcelona en dan tot ´s avonds 18.00 uur te wachten op het vervolg naar Amsterdam. niet erg aantrekkelijk, welkom weer in de wereld waar je van alles moet regelen, we kunnen ook met de bus naar Porto en dan rechtstreeks naar Amsterdam, allemaal geen aantrekkeljke reizen na zo´n tocht dan loop ik nog liever terug.
Maar eerst een nachtje over slapen toch een beetje onrustig de volgende morgen bij een prima ontbijt in de tuin van ons hotelletje, de boel op een rijtje gezet. De trein is een goedkoper alternatief wel een langere reis, we besluiten dat ik bij het station aan de andere kant van de stad ga informeren, al lopende kom ik langs een ander reisbureau, toch maar even binnen gewipt, donderdag was er geen reis mweer beschikbaar, is vrijdag een optie werd er gevraagd, ja wat moet je anders en wordt op het scherm getuurd, de rekenmachiene erbij gehaald en mij een bedrag van 315 euro pp wordt voor getoverd voor santiago-Madrid-Amsterdam, vertrek 9.40 en aankomst Amsterdam ongeveer 14.00 uur, ik kan dit niet geloven na de prijzen de vorige dag te zien gekregen heb. Dus meteen geboekt en Marianne blij gemaakt dit is te gek zo´n vlucht en na 6 weken precies weer thuisGeluncht in onze hotel tuin dat hadden we wel verdiend.


´s Avonds hadden we afgesproken met onze mede pelgrimgangers bij de kerk, een twaalftal kwamen opdagen, foto´s gemaakt en daarna geborreld en gegeten met elkaar, .
heel gezellig om nog eens de verhalen van anderen te horen en die van ons zelf krijt te kunnen, wij zijn een van de langste lopers van St Jean Pied du Port, veel kennen mij door het grijze haar en het vrolijke goede morgen als de slaap nog in de ogen zit en dat ik aardig kan doorlopen.
Sommigen zeggen dat ze mij dagelijks zijn tegengekomen en dat nu gaan missen. Twee jonge meisjes die vanaf Leon gelopen hebben zullen hun ouders van 47 jaar nog eens aanspreken, die vonden zich te oud om de camino te lopen nu zij ons gezien hebben en een foto hebben gemaakt zullen zij het nog eens met hun ouders er over hebben!! De afrekening verloopt chaotisch, het restaurant wil één rekening vereffenen met twaalf pelgrims die allemaal verschillend hebben gegeten en gedronken dit is de regel bij hen, gelukkig hebben we een Spaanse bij ons die zich geen kaas van het brood laat eten en uiteindelijk moet de baas afzonderlijke rekeningen voor ons opmaken wil hij geen klacht van de spaanse krijgen. Met veel zuchten en gereken doet hij dit toch en we voelen ons er allemaal goed bij, zo moet dat gewoon reageren en niet alles accepteren. we leren nog wijze lessen tijdens onze tocht!!
Zo vliegt onze dag om en voor we het weten zitten we samen de dag nog even te evalueren met een goed glas wijn,
we voelen ons goed, hebben een lekker hotelletje tot vrijdag en een goede vlucht naar huis, wat wil je nog meer als je je moeder en zoons aan de lijn hebt gehad en alles goed gaat.



Adios tot in Holland

Dirk en Marianne

Thuiskomen

Zo lezen de verhalen lekker, nu wij genieten er ook van elke dag aan het strand, op de Canarische eilanden liggen we regelmatig weer in een deuk en verzinnen weer nieuwe figuren voor onze verhalen, bekijken de route die we zouden kunnen gaan lopen en knippen foto´s van internet en manupuleren deze in de foto shop, echt lachen en dan leven ze nog mee ook!!!! Geweldig, het is hier wel afzien aan het strand, het zonnetje is onbarmharig en de ideeen voor wat wij vandaag weer gaan gebruiken rollen over de golven naar ons toe, dus af en toe een duik is wel verplicht.

Dan klapt er een deur dicht, een bons een pelgrim is van twee hoog weer naar beneden gesprongen en ik ben klaar wakker. O wat is dat toch mooi om te dromen van zaken die je niet hebt en dat je daar nog lol in kan hebben ook. Het is raar we hebben "vakantie" en lopen ons suf in het zonnetje, slapen met wild vreemden op zalen, worden om vijfuur wakker van het gekraak van bedden, plasticzakken die ingepakt worden, wc die doorgetrokken wordt en deuren die open en dicht gaan om nog maar niet te spreken van het licht wat aan en uitgaat. We hebben een nacht in een hotel geslapen, maar dat was het ook niet, je begint de vaste gewoonten van geluiden en de gezelligheid van mede pelgrims te missen. Gek dat je zo snel kunt wennen aan dat je met veel minder kunt doen dan dat je gewend bent, het buen Camino of Buenas Dias, Hola, mis je als je al die mensen niet om je heen hebt, je raakt zo snel gewend dat we staks best even zullen moeten afkicken!!!
Als ik wat meer wakker ben denk ik aan de laatste of voorlaatste tocht, we zitten op zo´n 40 km van Santiago af, te ver voor Marianne in een dag, we kijken hoe haar voet het houdt sinds hij gisteren weer wat is gaan opspelen. We lopen weer door bossen en paadjes buiten dorpen om, het landschap is glooiend, dus weer heuveltje op en af, we genieten van de natuur de stilte valt wel wat mee met al die pelgims om ons heen je merkt dat de laatste km aangebroken zijn en de spanning toe neemt, veel gelach en druk gepraat. Na 20 km houdt Marianne het voor gezien, de voet wil niet meer en zij vreest dat dit morgen ook niet beter zal zijn dus besluit ze met de Bus de laatste 20 km af te leggen en ik loop lekker dus ik wil graag lopend Santiago binnenkomen. De laatste 15 km loop ik bijna alleen, een enkele fietser passeert nog, alle pelgrims lijken gestopt op een afstand dat ze morgen ochtend voor de mis in Santiago kunnen zijn. Het lopen gaat lekker heel anders dan met de fiets aan te komen. Ik herken de wegen van het fietsen, niet de paadjes waar ik over heen loop, de laaste km tikken zo weg als ik over de laatste berg voor Santiago trek, het is weer adembenemend om Santiago beneden je te zien liggen en de echte laatste 6 km inzet met een flesje water en pinda´s voor de nodige energie. Door bossen en laantjes tot vlakbij Santiago dan de drukke wegen op tot ver in het Centrum naar de kerk, het verzamel en aankomst punt voor de pelgrims. Ik mis Marianne even die bij de ene ingang naar de kerk zit te wachten en ik rond de kerk aan de andere kant het plein op kom. Het is overweldigend de kerk, de mensen, de pelgrims die zitten, liggen, hangen en genieten van de momenten die voor bijgaan, waarop je weet dat je er bent, dat je weet dat er 800 km onder je voeten doorgegaan zijn, brandend, zwetend prikkelend, pijn scheuten, maar hiervoor, voor dit moment heb je het allemaal over. We genieten samen op het bankje op het plein voor de kerk en zijn stil en geimponeerd door wat we bereikt hebben, we hebben er even geen woorden voor. We worden begroet door andere pelgrims, we zijn thuisgekomen.

Adios

Dirk en Marianne.

We zijn er bijna!!!!

Wat een irritant liedje, werd heel vroeger al op de fiets gezongen en dan moet je nog een stief kwartiertje (zeg maar drie kwartier), toen in de auto om de kinderen stil te houden en je wist dat je nog wel een uurtje bochtjes moest draaien voor je op de camping was en nu loop je op de Camino en is er een naast je aan het zingen we zijn er bijna. Ik ken wel wat leukere liedjes om te horen maar die kent ze niet, heeft nooit op een koor gezeten en de stem is niet zo bijgeschoold. Een ieder kent dit liedje wel, dus maar weer de walk-man opgezet, maar het geluid hoor je er dwars doorheen, we zijn er bijna klinkt nog in mijn oren als we liggen uit te rusten na onze tocht van 30 km. We lopen van Palas de Rei via Melide naar Azura op 39 km afstand van Santiago, een keer goed aanzetten en we zijn er of is het toch en beetje te veel! Vandaag wel lekker gelopen, om zeven uur vertrokken en ik ga de hoek om van de herberg naar de route en er komt zo´n meute aanlopen, luid kwekkend op de vroege morgen dat je eigenlijk meteen weer je bed in zou gaan. Dat doe je niet en je krijgt meteen het idee dat je vandaag ook weer in colonne loopt op weg het laatste stuk naar Santiago. Vijftien km vor Santiago ligt een herberg gelijkende een fabriek, 500 plaaten en als het nodig is kan dit nog uitgebreid worden. pelgrims vertrekken daar vroeg om bij de mis van 12.00 uur te kunnen zijn en dat moet je dan leuk vinden. Ons niet gezien we zullen dit proberen te omzeilen. Vandaag in de vroege morgen even aangezet en koffie gedronken na zo´n 7,5 km om half negen en daarna wordt het ineens wonderbaarlijk stil. Geen pelgrim te zien in de buurt waar zijn ze gebleven we lopen over stille bospaadjes, een prachtig gezicht en we genieten ineens weer, over een brug met grote keien en door landschappen die schilderachtig zijn, bos,weide,water, heuvels en dalen wisselen elkaar af. het is wel pittig lopen, de afdalingen zijn stijl en de bergjes op even zo. Bij elke rivier heb je een afdaling, dus nogal wat op en neer gelopen. Toch zijn we half twee in Azura, vlak voordat ik de plaats binnenloop komt er een man mij achterop die mij wenkt en enigszins buiten adem een flesje water overhandigt. Hij en zijn vrouw zijn met de auto op weg naar Santiago en zagen mij lopen en dachten die kan wel een slok gebruiken en dat was ook zo, want na de regen van gisteren was het vanmorgen eerst mistig maar nadat het zonnetje doorgebroken was werd het weer zweten. Dus genoten van het fleskje water als of er engeltjes over je tong....... Vanmiddag in het dorp nog even een pilsje gedaan met de Duitse vrouwen van de trein, ze vonden wel dat ik flink kon doorlopen zeker gezien mijn leeftijd en of ik nog wat zag onderweg. Moeten zij vragen als je in de trein zit roets je ook overal langs heen. Voor de rest zijn ze wel aardig het bier smaakte goed dus wat wil je nog meer. We denken nog steeds na of we in eenkeer naar Santiago lopen morgen of toch twee dagtochten er van maken, word vervolgd!!!!

Adios

Dirk en Marianne

De Duitse trein naar Santiago

Vanmorgen half zes, we liggen nog lekker in bed als het water met bakken uit de hemel komt, we draaien ons nog eens lekker om en bedenken hoe we dat gaan aanpakken, regenjas, hoes om de rugzak en spetteren door het water, we lopen vandaag veel in het bos daar blijft het lekker druipen, zo´n koude druppel in je nek waar de rillingen je over het lijf van lopen.
Dus omdraaien in bed en denken aan de zon die we al vijf weken hebben gezien we mogen niet klagen. Om half zeven toch maar uit bed, even buitenkijken, onze vier vriendinnen uit Barcelona staan al gepakt en gezakt bij de uitgang in allerlei fleurige kleuren getooid maar de gezichten staan wat somber, het weerbericht voorspelt vanmorgen regen en vanmiddag wat droger, de meiden willen ook naar Pallas de Rei, gisteren waren ze pas om half vijf in Portomarin een van hen liep niet meer zo best, maar ze waren er wel ik ben benieuwd of ik ze vanavond weer zie en wens hen succes, zij gaan de zachter wordende regen in. Om bijna zeven uur stappen we naar buiten het is bijna droog dat is meteen te merken een bonte stoet loopt het stadje uit fel gekleurde regenkleding, van rood,geel blauw en donkerblauw. Groot en dik mede door poncho´s, dun en klein (kinderen) en hele families een bond gezelschap schuivelt over de voetbrug richting het bos en dan meteen stijl naar boven. het gezelschap wordt meteen uitgedund en uiteengereten. Tien km flink doorstappen en dan komt het eerste cafe in zicht, de baas moet goud verdienen want een ieder schiet hier naar binnen, de wc overbelast en allemaal koffie con leche om lekkker warm te worden. Ik ben natter onder de regenjas dan de buitenkant en het fleece jack gaat dan ook meteen uit en in de tas, ik merk dat er ook nog een rijgkoord zit aan de regenhoes en als ik deze stak trek zit de hoes meteen als gegoten om de rugzak, ik had zo´n lekker flubberende zak hangen onder de rugtas die lekker wapperde in de wind en alle regendruppels sloegen tegen de achterkant van mijn billen tot kuiten, een heerlijk gevoel moet ik zeggen.
Na de koffie loopt het meteen een stuk lekkerder met een en niet twee zakken. De instructie is toch niet helemaal goed gegeven.
We tuffen zo lekker door het landschap en ik kom herkenbare plekken en weggetjes tegen die ik vorig jaar gefietst heb, we passeren eucaliptus bomen die heerlijk geuren en een stokoude eik bij het kruisbeeld cruceiro de lameiros, de vierkante sokkel verwijst naar kruiswegen en de afbeeldingen op de sokkel naar de dood. Even later bij een cafe tegenover een herberg komen we onze Duitse vriend tegen, zijn vriendinnen waren gisteren al verder getrokken en zitten nu binnen, zij zijn weer verenigd. Even later komen ze langs, grote smile op het gezicht ze zijn nog fris hebben minder km in de benen dan wij en groeten ons vrolijk op een manier die bij ons wat stekels opzet. Nadat ze gepasseerd zijn besluit ik wat gas bij te geven, ze lopen best pittig maar ik nog een beetje meer en cm voor cm kom ik dichter bij. Beiden een rossige krullenbos met hoofddoekje en nu pas valt mij op stokken waar ze ritmisch mee op de weg tikken, de schoenen slepen een beetje over de straat en ze lopen in ritme achter elkaar echt Duits. Als de een het rechterbeen verschuift doet de ander dat ook en daarna trekken ze het linker been bij, verdomd goed ritme! Maar het duurt even en ik kom langszij de vrolijke glimlach bevriest een beetje dit hadden ze niet verwacht van de grijsaard, ze lijken mij zomaar 10 tot 15 jaar jonger, ik reageen met dat het wel een trein lijkt zoals ze lopen, ik mis alleen nog de fluit en ik trek denkbeeldig aan het koord van de denkbeeldige fluit en laat een fluitgeluid horen, hier kunnen ze wel om lachen,
we lopen lekker babelend wat op totdat de achterste zus zegt in het >Duits dat ze even een sanitaire stop moet maken. Ze denken dat ik ze niet versta en ik glimlach en zet nog een beetje aan zodat ze schuin achter mij komen lopen en hijgend zegt de trein dat ze even een station binnen gaan en we lachen allemaal en ik wens ze nog een goede reis. De Camino is erg druk en doordat we lekker hebben doorgetuft komt Palas de Rei rond half twee in zicht en vinden we een zeer geschikte herberg, een twee persoonskamer hebben ze voor ons dit lijkt erg geschikt en binnen de kortste tijd hebben we ons geinstalleerd, gedoucht en zijn we in een diepe middagslaap verzonken en dromen van de Duitse trein wat een glimlach op ons gezicht brengt. Om half vier als wij wakker worden blijkt dat alle herbergen al propvol zitten er is geen plek meer op de zeer drukke Camino, wij boffen maar.


Adios

Dirk en Marianne