Hola hier zijn we weer vandaag uit Pamplona

Het weer is uitzonderlijk goed, in de schaduw op een pleintje werd er 33 graden gemeten, vannacht viel er een regenbuitje met een uitzonderlijke donderklap en lichtflits daar bleef het ook bij. Ook vannavond wordt er wel weer een buitje verwacht maar morgen zal de zon wel weer volop schijnen en de temperatuur oplopen tot boven het gemiddelde. Dus pelgrims vroeg op weg voor de zon uit!!!!
Ander nieuws:
>De stad staat op zijn kop, uiteraard moet er nog geboord en gefreesd worden in straten en op pleinen voor de grote jacht van zondag op de stieren of andersom de stieren op de jonge mannen plaats kan vinden, zijn er nog kloppen in de buurt! Het zal wel weer een heel spectakel worden gezien de inspanningen die er verricht worden om de stad en de straten weer op en top te maken voor die koel vette beesten, om nog maar niet te spreken van al die mooie jonge mannen die na zondag niet zo´n aantrekkelijke huwelijks kandidaat meer kunnen zijn.

>DE Klopjes zijn vanmorgen vroeg uit de veren gegaan, de buurvrouw die naast hen lag te slapen had de wekker op vijfuur staan, dus de Klopjes ook uit bed want die dachten uiteraard dat het al zes uur was, gewassen en bijna gepakt vonden ze het toch wel wat erg donker buiten en tot hun schrik was het pas tien over vijf, op deze tijd kun je uiteraard nog geen ontbijt krijgen in de plaatselijke kroeg maar wel slaande ruzie, na ja bijna.
Mariannne vond dat Dirk wel eens wat beter uit zijn doppen had kunnen kijken en Dirk vond dat Marianne niet als een blind ....... achter hem aan moest lopen, daar begint hij een beetje genoeg van te krijgen. Dus volop huiselijke spanningen bij de Klopjes, ook niet zo verwonderlijk als je zo dagelijks op elkaars lip zit, door het ssssssttttttt en knopen in diverse talen daalde de spanning tot het vriespunt en kropen beide met kleren en al in bed, om om zes uur met een deken over hun hoofd de zaal af te sluipen en door de mede pelgrims niet meer gezien te worden, je schaamt je toch rot. Bij de koffie en de croissant werd de strijdbijl begraven en vond Marianne als Dirk zijn bril op had toch nog wel een leuke man en Dirk vond het niet meer zo erg als Marianne achter hem aanliep was tenminste nog één vrouw die wat in hem zag
Het echtpaar liep vlot naar Pamplona en om 13.00 uur werd de stadspoort voor hen geopend en de stadszot heette hen van harte welkom (zijn had waarschijnlijk haar bril niet op).
> vervolg klopjes. Zij verblijven in de pelgrimsgangen van de kerk van Jesu en Maria de gemeenschap voldoet daarmee aan haar plicht om armlastige pelgrims op te vangen en onderdak te verlenen. Gelukkig is het ggebouw vorig jaar geheel opgeknapt naar de eisen van deze tijd anders had het er niet best uitgezien vooor de klopjes, water droog brood natte gangen en stro dat al jaren niet ververst was, maar gratis beleg voor de snellere jongens hapklare rat en anders muizen of spinnen maar dat blijft de Klopjes bespaard.
> Heden middag werden de klopjes van het kastje naar de muur gestuurd, ze wilden een pakketje naar huis sturen, ze wilden eigenlijk niet vertellen wat er in de doos zat maar de beambte was onverbiddelijk hij moest en zou het zien. De klopjes keken angstig om zich heen en hadden de camera die recht boven hun hoofd hing niet in de gaten zodat wij meteen het laatste nieuws uit de eerste hand hebben. De doos wed een kleinkiertje geopend, maar ook daar nam de beambte geen genoegen mee en pakte resoluut de doos beet en keerde deze om, de stank was zelfs door de camara heen te ruiken, het postkantoor was subiet leeg, de beambte verblikte of verbloosde niet maar vroeg wat moet dit voorstellen een mestbom!!! nee nee stamelden de klopjes het was een beetje te veel in onze rugzakken en we sturen het terug naar huis.

De beambte deed handschoenen aan kiepte alles in de doos en plakte deze met een rol tape dicht, bij een ander loket moest er een formulier ingevuld worden, in het Spaans werd dit uitgelegd, zij begrepen het niet. Dus naar een ander loket weer een tijd wachten en daar werd in gebrekkig engels de procedure uitgelegd. Nadat er flink wat pegels waren neergeteld kon het pak verstuurd worden. Ook hier slopen de Klopjes naar buiten het schaamrood op hun kaken.
>De klopjes hebben zitten bij te komen op het plein met uiteraard een biertje en wijntje. We hopen dat ze verder gaan, we blijven hen volgen.


Dit was het plaatselijk nieuws, tot morgen!

Blijven lopen!!!!

Vandaag al weer de derde dag 29 juni voor je het weet zijn wij in Santiago, dat hadden we gedacht!!!!
Vandaag een beetje rustig aangedaan na twee heftige dagen. Rustig een stukje verder gelopen, gelegen aan een riviertje en ons wat opgekalefatort in de refugio, lekker relaxt. Marianne kreeg zelfs vakantie ideeën. We zijn onderwijl wel 60 km (een goed gemiddelde van 20 km per dag) verder dus nog zo´n 730 km te gaan. Vannacht voor ons gevoel weer geen oog dicht ggedaan, dat is natuurlijk niet zo maar in vergelijking met thuis hoor je veel andere geluiden en pelgrims zijn nu eenmaal onrustige mensen, om vier uur of wat eerder al op de klok kijken, nog te vroeg, dan maar even naar de WC.
Iedereen weer wakker en ja hoor de volgende vertrekt ook weer richting het kleiene hokje om kwart voor zes is de eerste al uit bed geklommen en op weg gegaan, dit daagt uit en de volgende lopers vogen snel het voorbeeld, stel je voor dat je de laatste bent. Wij dus, rustig koffie gedronken, boel ingepakt, inmiddels was de super open en konden we tegelijk even boodschappen doen. het is warm vandaag, de heuveltjes en afdalingen wat lager en korter maar toch flink zweten geblazen.
Vanavond lekker gegeten met Duisters en Italianen, het menu was iets duurder 12 euro inclusief wijn en water, drie gangen niet gek voor die prijs en kwalitatief meteen een stuk beter. Morgen gaan we naar Pamplona, we gaan vroeg opweg voor de warmte uit, zodat we bijtijds zijn om nog even een rond te kunnen kijken, als het ons erg aanspreekt blijven we misschien wel een dagje.

Foto´s volgen nog ik heb te maken met beveiligde computers waar ik geen foto´s mee op kan zetten.


Adios uit een zeer warm en zonnig Spanje, lekker Pelgrims weer, gratis zweten!!!!!

Dirk en Marianne

Hola (goejendag) uitspreken als ola denk maar even aan een ijsje

Wij denken even nergens aan, Marianne zei dat het zondag was vandaag. Voeger kreeg je dan nette kleren aan en een stropdas om, gesteven boord en je mocht mee naar de kerk. De hele dienst irriteerde de boord, stijf, hard en het beklemde mijn keel, ik kon vaak weinig woorden uitbrengen, was lekker rustig zullen ze gedacht hebben, kunnen we die niet vaker omdoen, Nee want doorde weeks wordt er geravot en dan gaat de stoopdas en het ovehemd subiet kapot. Vandaag dus zondag, de zon scheen inderdaad en niet zo'n beetje ook. We verbranden levend als we ons niet insmeeren en komen in ieder geval als nikkertjes terug. Dus weer zweten, kimmen en dalen, dalen en klimmen en niet zo'n beetje ook ook de tweede tocht was voor ons echt uitgezocht om in te komen als pelgrim, pelgrims zien af, verleggen grenzen, krijgen aalmoezen (water uit de muur, een bed waar je in kunt ploffen en een pelgrimsmaaltijd ). Gisteren avond maakten we ook weer zo'n maaltijd mee, met 80 man wachten tot om 19.00 uur de deur open gaat, van te vooren haal je een kaartje voor het menu á negen euro, je wurmt je in de meute naar binnen en bemachtigd een plek en zit met zo'n of acht disgenoten aan de tafel. Wijn en water staat er al en een grote schaal macaroni wordt op tafel geploft, wijn en water wordt driftig geschonken en bijgevuld en ook de macaroni is in een mum van tijd op, de boel is nog niet afggeruimd of wij krijgen vis en patatoes, alles smaakt als je een tocht gelopen hebt en zelfs een yoghert toetje uit een pakje smaakt prima. Wij pelgrims zijn niet zo moeilijk, internationale tafel met een Zweed, Canadezen, Fransen, een Belg en twee hollanders. We praten vrolijk met elkaar en we hebben allemaal het voornemen naar Santiago te gaan (als we het halen).
Om half negen staan we weer buiten, we keuvelen nog wat rond lezen de berichten op de website, leuk al die reakties van onze supporters groep! en gaan om 21.30 naar bed, om 22.00 gaat het licht uit en de deur op slot, een enkele nakomer wordt nog stiekem met reprimande naar binnen gelaten, zover hebben wij het niet laten komen.



Om zes uur vanmorgen koormuzkiek (greorgeaans>)en het licht aan, volgens mij lig ik net te slapen zal wel niet zo zijn, op een zaal van zo'n 120 man, vrouw, kind en weet ik al niet meer. Alles rekt en strekt er schiet er één in de lach er worden foto's genomen zo uniek dat zie je thuis niet, al die tochtgenoten van alle leeftijden door elkaar boven en beneden allemaal een doel aankleden en op weg, hoe simpel is het leven eigenlijk. Beneden staat thee, dus ik twee koppen gehaald en struikel met de hete thee over de trap, de boel nat en mijn hand verbrand van de hete thee. De trap is gelukkig van steen kan een stootje hebben, mijn hand van vlees en bloed kan ook een stootje hebben, doet wel pijn vandaag.

Gisteren was eigenlijk een fantastische dag, zijn we door het afzien vergeten te vermelden, zo druk ben je nu met jezelf. We vertrokken met een spat regen, klommen de berg op met dichte bewolking en flarden mist, hoe hoger wij kwamen hoe meer de wereld zich opende, de zon liet haar krachten zien en het werd langzamerhand helder, rond de middag liepen wij in de volle zon en zagen een uniek tafereel van lopers door de pyreneeën, in een woord fantastisch, dat bijft hangen na een dag van afzien, gelukkig maar dat het mooie in het leven langer meegaat dan afzien.

Adios (gtot ziens)

Dirk en Marianne

Afzien

Vanmorgen was het zover, na een rusteloze nacht, slaapzaal met acht slapers die ´s- nachts om ongeveer drie uur om de beurt naar de wc gaan. We zijn kudde dieren en hebben dus braaf meegedaan al was het maar om de andere pelgrims even uit hun slaap te halen zoals bij ons ook gebeurd was. Als kind was ik wel zo opgevoed dat niemand wat hoorde als ik 's nachts even moest. Dus toen iedereen geweest was, de rust was weergekeerd en de eerste sukkelden weer in slaap is Marianne even gegaan en ruim nadat zij terug wzas en er diepe zuchten te horen waren ben ik maar even gevolgd. De meute zag er de volgende dag wat slaperig uit en er werden opmerkingen gemaakt over het drukke geloop in de nacht. Ik kon een glimlach nog net onderdrukken.
We werden wakker van gebakken eilucht, de luchches werden klaargemaakt, ik dreigde spontaan over mijn nek te gaan, daar wen je ook wel aan het ontbijt hoefde voor mij eigenlijk niet meer, maar na drie koppen thee en de eerste koffie van de dag toch maar een broodje jam genuttigd. Om achtuur waren we zover als een van de laatsten verlieten wij de refugio om aan onze eerste tocht te beginnen. We hadden de lat hooggelegd, meteen de eerste keer je rugzak uitproberen en de pyreneeën oversteken een tocht van 28 km met als hoogste een col van 1400 meter. Om die hoogte te bereiken heb je eerst wat pittige aanloopjes nodig, dus voor de eerste bak koffie hadden we de vuurdoop al gehad, aan terug gaan hebben we geen moment gedacht, bikkels!!!!! Het werd nog slimmer de steilte nam toe de koffie waren we aL snel vergeten, we proefden zweet, zweet en nog eens zweet 0f zaten er ook tranen tussen door????, jee wat kan een mens produceren, het was maar goed dat er regelmatig langs de route bronwater uit de grond kwam. Stijgen en dalen, stijgen en dalen en uiteindelijk 1400 meter over daarna weer stijgen en dalen tot we bij een kruising kwamen de laatste kilometers rechts 4,8 en rechtdoor 3,2 km de keus was niet moeilijk toen we wegliepen zag ik in een flits een kleinbordje met afdaling 8%, na zo'n tocht toch pinuts, dat hebben we geweten afdalen met de tenen voortdurend tegen de neusgedrukt en uitkijken dat je niet doorglijd, het was voor onze voeten en gestel de klap op de vuurpijl. Alles begon zeer te doen, we strompelden lang door het bos om uiteindelijk te eindigen in Ronsevailles, vroeger een klooster en bedevaartoord nu een toeristisch bedrijf. We slapen op een slaapzaal met 120 mensen, we waren blij dat we een bed hadden. Ik ben benieuwd hoe de WC-gang vannacht is???????
Tot morgen

Adios

Dirk

De Vlucht

Het is nog donker als de haan kraait, we draaien ons nog een keer om. Wegvluchten doen we toch al maar als een kat in het donker weg te sluipen gaat ons wat te ver. Om achtuur dan toch maar uit bed, als we met de trein waren gegaan waren we al 4 uur onderweg geweest, de trein van half zes uit lelystad en dan 14 uur toeren, nu vliegen we in twee uur naar Pau en een taxi brengt ons naar St. Jean Pied du Port, relaxt. Marianne heeft nog een aantal uren te goed en kan dus eerder weg, ik vond dat wel prima, voor haar was het idee dat zij haar werk nog niet afgerond had en de boel achterliet. Ondanks dat je mag voelt het toch soms niet goed alsof jre iets stiekum doet. waar zou dat toch vandaan komen, dan we zo gezagsgetrouw zijn. Zit dat een beetje in ons bloed in onze generatie o0f zijn er nog andere overwegingen die ons bezich houden. Dus we sluipen een beetje het huis uit en gaan onderweg, als we weg zijn lucht het toch op en krijgen we er zin in.

St. Jean Pied du Port is nog steeds een prachtige plaats, veel minder druk dan dat ik er vorig jaar was en daardoor komt het ook minder toeristisch over. We egten ś avonds in de herberg met 18 pelgrims een maaltijd gekookt door een spaans/mexicaanse pelgrim die gangen lekker pittig en erg smakelijk. Haar zoontje van achgt heeft de nagerechten samengesteld zoals hij ook op school maakt het ging er goed in, na de maaltijd thee en gesprekken met lopers en fietserd, boeiend een ieder heeft zijn eigen verhaal. Morgen gaan we de berg op, Marianne heeft al gehoord dat de eerste drie uur erg pigttig zijn, ik zie wel en jullie horen het.
Morgren zijn we in Spanje




Adios

Marianne en Dirk

Op weg!!!!

Hebben jullie dat ook voordat je weg gaat; het hele huis opruimen, stofzuigen, dweilen, stof afnemen, opruimen en noem maar op waar je al dan niet mee bezig kan zijn om de boel netjes achter te laten. Want stel je voor dat je niet meer terug komt wat zullen je nakomelingen dan wel niet zeggen!!!!. Zou je het nog horen als je hier ergens boven zweeft, misschien geniet je wel als je het commentaar hoort.
Maar terwijl ik al die klussen klaar, heb ik flink de tijd om na te denken, hoe zal het er over zes weken uit zien, zal er weer net zoveel stof liggen als nu of misschien wel een beetje meer? Heeft het eigenlijk wel zin dat ik dit opruim, wie heeft dit ooit uitgevonden dat je het huis schoon achter moet laten, is het niet beter schoon te maken als je weer terug komt, kan je er ook wat van genieten. Nu hebben de spinnen de pest erin dat ik hun webben hebt opgeruimd, de mieren zijn van slag omdat hun broertjes en zusjes in de stofzuiger verdwenen zijn en er is geen vuil meer voor de mijten om lekker in rond te krioelen. Is de baas eindelijk eens een paar weken van huis is de hele biologische structuur door elkaar gegooid, lekker hé!!! Dat heb je ervan als je van die moeders hebt gehad die de hele dag thuis waren om te soppen en te poetsen, dan wordt je met normen en waarden opgezadeld van hoe het hoort en wee gebeente als je het niet doet zoals is voorgeschreven, ze draaien zich acuut om in het graf. Ik zal de laatste willen zijn die hun rust verstoord,

maar ik ben wel benieuwd of mijn nakomelingen ook zulke normen en waarden hebben, ik twijfel er aan want wij hebben vaak samen gewerkt en ze een beetje aan hun lot overgelaten, niet dat ze geen goede jeugd hebben gehad maar daar kunnen ze beter zelf over vertellen, daar waag ik mij niet aan. Ik zit opgezadeld met het erfgoed dus toch maar weer poetsen en boenen zodat alles blinkt en er niemand commentaar kan hebben, jammer dat er niet iemand in de komende weken even om het hoekje komt kijken, zou wel leuk zijn als ze ook nog vinden dat het er aardig proper er uitziet. Zo breng je de dag door voordat je gaat, rusteloos of je alles wel schoon genoeg gemaakt hebt. Dan morgen voor je weggaat nog even van alles nalopen, is het licht uit, de stekkers uit het stopcontact, heb ik de gaskraan dicht gedraaid, de voordeur op slot en als je dan eindelijk in de auto zit toch nog even naar binnen om te kijken of de ramen wel dicht zijn. We waren zo keurig op tijd nu moet ik mij toch nog haasten om het vliegtuig te halen!!. Halverwege Amsterdam vragen wij ons af of we de kippen nog wel genoeg voer gegeven hebben, sorry we kunnen nu echt niet meer terug hopen dat de buren het gemekker horen als ze niet genoeg hebben gehad.


Gisteren mijn rugzak ingepakt. Ben je net 60 ga je voor het eerst met een rugzak op stap, wie verzint zoiets. Ja mijn vrouw had vorig jaar een uitzending op de TV gezien van een Duitser en een Japanner en twee Fransen die liepen naar Santiago en dat vond ze prachtig, zo’n mooie natuur dat maak je op de fiets niet mee. Dus als goed geaarde Hollander zeg je stoer dan gaan we toch samen lopen en zo is het gekomen en nu zit ik met mijn rugzak in de kamer met het halve huis om mij heen en het past niet in die ene zak. Je moet toch wat meenemen, je kan toch niet zonder TV, stereotoren, videocamera en wat wollen onderkleding, wat voor de zomerse dagen en als het regent moet je toch ook wat hebben. Het past dus niet dan maar wat schiften. Ik heb zo’n zak van 55 liter + tien, wat dat voorstelt weet ik ook niet waarom zeggen ze gewoonweg niet 65 liter, bij liters begin ik ook al wat na te denken dit is volgens mij “nat”, dat is toch niet de bedoeling van zo’n rugzak? Of zijn dat de voortekenen voor een tocht naar Santiago.

Uiteindelijk met veel gehijg, geprop en gestamp (Niko zal wel blij zijn met dit bericht, hij heeft in goed vertrouwen zijn rugzak uitgeleend) lukt het mij de zak dicht te snoeren en naar de weegschaal te slepen, 17 kg dat valt mij nog mee tot ik de zak op mijn rug probeer te hijsen, met mijn neus bijna bij de grond lukt het mij om enkele stappen voorwaarts te doen voor ik bijna waggelend tegen de deurpost aan beland en vrouwlief vraagt of het gaat!!!!!!


Adios
Dirk

Op weg naar morgen

De weg gaat verder, eindeloos,
Vanaf de deur waar hij begon,
Ik moet hem volgen rusteloos,
Tot ver achter de horizon,
Met rappe voeten tot hij aan,
Een grotere weg komt in 't verschiet,
Kruispunten van komen en van gaan,
En waarheen dan ik weet het niet,
Maar om de hoek wacht ons misschien,
Een weg een poort nog nooit gezien,
Hoewel ik er vaak langs ben gegaan,
komt eens een dag dat ik zal gaan,
Verborgen paden ondoorgrond,
Die lopen tussen zon en maan.



In 2008 fietste ik van Swifterbant naar Santiago de Compostela,

ik liet een zeer betrokken echtgenote en supporter achter, zij raakte geboeid door de tocht, werd gegrepen door spiritualiteit en de wens om zelf te lopen of te fietsen, om mee te maken wat al duizenden pelgrims voor haar hadden beleefd en ervaren, terug te keren naar de basis van het leven, stil te staan in deze jachtige wereld, de natuur te beleven en andere pelgrims te ontmoeten. Zo groeide onze wens om te gaan lopen in 2009 van St. Jean Pied du Port naar Santiago de Compostela.

Van nature of van huis uit zijn wij geen lopers, hoewel mijn vader mij en mijn broers vroeger vaak meenam op lange strandwandelingen om ons flink te laten luchten. Als je in een kleine woning verblijft ,met acht personen is dat best wel eens even nodig, het klaart de lucht op!
Wij hebben samen niet veel meer gelopen als een rondje om de kerk en dat was vaak al vermoeiend. Dus op zoek naar wandelschoenen en rondjes Swifterbant van 7,5 km, we vonden dit al een hele prestatie als we daar zo'n 1,5 uur over liepen. Al ras moest de Veluwe aan onze voetstappen of wij aan de overweldigende natuur wennen. De tochten werden groter, langer en afgestemd op de Fjoertour van 40 km die wij op Terschelling wilden gaan lopen.

Een geweldige tocht door duinen, plaatsjes en over het strand in het donker, de weg verlicht door fakkels en twee duizend lopers met letlichtjes in hun pet.


In de voorjaarsvakantie naar Andros en Tinos twee eilanden voor de Griekse kust waar wij over ezelspaadjes heuvels op en af hebben gelopen, veel ruige rotsen gezien, fantastische fauna met veel orchideeën die het pad omzoomden wat wij liepen.

We redden het om zes dagen achter elkaar te lopen en te genieten.

De laatste weken zijn we bezig geweest met de uitrusting, wat neem je mee op je rug op zo'n tocht, het mag niet zwaar zijn, niet veel zijn en hoe stel je de rugzak af. Het loopt wel heel anders met zo'n bult op je rug!
We gaan lopen van St. Pied du Port naar Roncesvalles, Pamplona, Logrono, Burgos, Léon, Villafranca naar Santiago de Compostela, een tocht van ongeveer 850 km. We hopen in 30 - 35 dagen met dagtochten van tussen de 20 en 30 km, de tocht af te ronden begin augustus en als we nog tijd over hebben lopen we misschien nog wel naar het "eind van de indertijd bekende wereld" in Cabo Fisterra.

Adios
Dirk en Marianne