Thuiskomen

Zo lezen de verhalen lekker, nu wij genieten er ook van elke dag aan het strand, op de Canarische eilanden liggen we regelmatig weer in een deuk en verzinnen weer nieuwe figuren voor onze verhalen, bekijken de route die we zouden kunnen gaan lopen en knippen foto´s van internet en manupuleren deze in de foto shop, echt lachen en dan leven ze nog mee ook!!!! Geweldig, het is hier wel afzien aan het strand, het zonnetje is onbarmharig en de ideeen voor wat wij vandaag weer gaan gebruiken rollen over de golven naar ons toe, dus af en toe een duik is wel verplicht.

Dan klapt er een deur dicht, een bons een pelgrim is van twee hoog weer naar beneden gesprongen en ik ben klaar wakker. O wat is dat toch mooi om te dromen van zaken die je niet hebt en dat je daar nog lol in kan hebben ook. Het is raar we hebben "vakantie" en lopen ons suf in het zonnetje, slapen met wild vreemden op zalen, worden om vijfuur wakker van het gekraak van bedden, plasticzakken die ingepakt worden, wc die doorgetrokken wordt en deuren die open en dicht gaan om nog maar niet te spreken van het licht wat aan en uitgaat. We hebben een nacht in een hotel geslapen, maar dat was het ook niet, je begint de vaste gewoonten van geluiden en de gezelligheid van mede pelgrims te missen. Gek dat je zo snel kunt wennen aan dat je met veel minder kunt doen dan dat je gewend bent, het buen Camino of Buenas Dias, Hola, mis je als je al die mensen niet om je heen hebt, je raakt zo snel gewend dat we staks best even zullen moeten afkicken!!!
Als ik wat meer wakker ben denk ik aan de laatste of voorlaatste tocht, we zitten op zo´n 40 km van Santiago af, te ver voor Marianne in een dag, we kijken hoe haar voet het houdt sinds hij gisteren weer wat is gaan opspelen. We lopen weer door bossen en paadjes buiten dorpen om, het landschap is glooiend, dus weer heuveltje op en af, we genieten van de natuur de stilte valt wel wat mee met al die pelgims om ons heen je merkt dat de laatste km aangebroken zijn en de spanning toe neemt, veel gelach en druk gepraat. Na 20 km houdt Marianne het voor gezien, de voet wil niet meer en zij vreest dat dit morgen ook niet beter zal zijn dus besluit ze met de Bus de laatste 20 km af te leggen en ik loop lekker dus ik wil graag lopend Santiago binnenkomen. De laatste 15 km loop ik bijna alleen, een enkele fietser passeert nog, alle pelgrims lijken gestopt op een afstand dat ze morgen ochtend voor de mis in Santiago kunnen zijn. Het lopen gaat lekker heel anders dan met de fiets aan te komen. Ik herken de wegen van het fietsen, niet de paadjes waar ik over heen loop, de laaste km tikken zo weg als ik over de laatste berg voor Santiago trek, het is weer adembenemend om Santiago beneden je te zien liggen en de echte laatste 6 km inzet met een flesje water en pinda´s voor de nodige energie. Door bossen en laantjes tot vlakbij Santiago dan de drukke wegen op tot ver in het Centrum naar de kerk, het verzamel en aankomst punt voor de pelgrims. Ik mis Marianne even die bij de ene ingang naar de kerk zit te wachten en ik rond de kerk aan de andere kant het plein op kom. Het is overweldigend de kerk, de mensen, de pelgrims die zitten, liggen, hangen en genieten van de momenten die voor bijgaan, waarop je weet dat je er bent, dat je weet dat er 800 km onder je voeten doorgegaan zijn, brandend, zwetend prikkelend, pijn scheuten, maar hiervoor, voor dit moment heb je het allemaal over. We genieten samen op het bankje op het plein voor de kerk en zijn stil en geimponeerd door wat we bereikt hebben, we hebben er even geen woorden voor. We worden begroet door andere pelgrims, we zijn thuisgekomen.

Adios

Dirk en Marianne.