De Duitse trein naar Santiago

Vanmorgen half zes, we liggen nog lekker in bed als het water met bakken uit de hemel komt, we draaien ons nog eens lekker om en bedenken hoe we dat gaan aanpakken, regenjas, hoes om de rugzak en spetteren door het water, we lopen vandaag veel in het bos daar blijft het lekker druipen, zo´n koude druppel in je nek waar de rillingen je over het lijf van lopen.
Dus omdraaien in bed en denken aan de zon die we al vijf weken hebben gezien we mogen niet klagen. Om half zeven toch maar uit bed, even buitenkijken, onze vier vriendinnen uit Barcelona staan al gepakt en gezakt bij de uitgang in allerlei fleurige kleuren getooid maar de gezichten staan wat somber, het weerbericht voorspelt vanmorgen regen en vanmiddag wat droger, de meiden willen ook naar Pallas de Rei, gisteren waren ze pas om half vijf in Portomarin een van hen liep niet meer zo best, maar ze waren er wel ik ben benieuwd of ik ze vanavond weer zie en wens hen succes, zij gaan de zachter wordende regen in. Om bijna zeven uur stappen we naar buiten het is bijna droog dat is meteen te merken een bonte stoet loopt het stadje uit fel gekleurde regenkleding, van rood,geel blauw en donkerblauw. Groot en dik mede door poncho´s, dun en klein (kinderen) en hele families een bond gezelschap schuivelt over de voetbrug richting het bos en dan meteen stijl naar boven. het gezelschap wordt meteen uitgedund en uiteengereten. Tien km flink doorstappen en dan komt het eerste cafe in zicht, de baas moet goud verdienen want een ieder schiet hier naar binnen, de wc overbelast en allemaal koffie con leche om lekkker warm te worden. Ik ben natter onder de regenjas dan de buitenkant en het fleece jack gaat dan ook meteen uit en in de tas, ik merk dat er ook nog een rijgkoord zit aan de regenhoes en als ik deze stak trek zit de hoes meteen als gegoten om de rugzak, ik had zo´n lekker flubberende zak hangen onder de rugtas die lekker wapperde in de wind en alle regendruppels sloegen tegen de achterkant van mijn billen tot kuiten, een heerlijk gevoel moet ik zeggen.
Na de koffie loopt het meteen een stuk lekkerder met een en niet twee zakken. De instructie is toch niet helemaal goed gegeven.
We tuffen zo lekker door het landschap en ik kom herkenbare plekken en weggetjes tegen die ik vorig jaar gefietst heb, we passeren eucaliptus bomen die heerlijk geuren en een stokoude eik bij het kruisbeeld cruceiro de lameiros, de vierkante sokkel verwijst naar kruiswegen en de afbeeldingen op de sokkel naar de dood. Even later bij een cafe tegenover een herberg komen we onze Duitse vriend tegen, zijn vriendinnen waren gisteren al verder getrokken en zitten nu binnen, zij zijn weer verenigd. Even later komen ze langs, grote smile op het gezicht ze zijn nog fris hebben minder km in de benen dan wij en groeten ons vrolijk op een manier die bij ons wat stekels opzet. Nadat ze gepasseerd zijn besluit ik wat gas bij te geven, ze lopen best pittig maar ik nog een beetje meer en cm voor cm kom ik dichter bij. Beiden een rossige krullenbos met hoofddoekje en nu pas valt mij op stokken waar ze ritmisch mee op de weg tikken, de schoenen slepen een beetje over de straat en ze lopen in ritme achter elkaar echt Duits. Als de een het rechterbeen verschuift doet de ander dat ook en daarna trekken ze het linker been bij, verdomd goed ritme! Maar het duurt even en ik kom langszij de vrolijke glimlach bevriest een beetje dit hadden ze niet verwacht van de grijsaard, ze lijken mij zomaar 10 tot 15 jaar jonger, ik reageen met dat het wel een trein lijkt zoals ze lopen, ik mis alleen nog de fluit en ik trek denkbeeldig aan het koord van de denkbeeldige fluit en laat een fluitgeluid horen, hier kunnen ze wel om lachen,
we lopen lekker babelend wat op totdat de achterste zus zegt in het >Duits dat ze even een sanitaire stop moet maken. Ze denken dat ik ze niet versta en ik glimlach en zet nog een beetje aan zodat ze schuin achter mij komen lopen en hijgend zegt de trein dat ze even een station binnen gaan en we lachen allemaal en ik wens ze nog een goede reis. De Camino is erg druk en doordat we lekker hebben doorgetuft komt Palas de Rei rond half twee in zicht en vinden we een zeer geschikte herberg, een twee persoonskamer hebben ze voor ons dit lijkt erg geschikt en binnen de kortste tijd hebben we ons geinstalleerd, gedoucht en zijn we in een diepe middagslaap verzonken en dromen van de Duitse trein wat een glimlach op ons gezicht brengt. Om half vier als wij wakker worden blijkt dat alle herbergen al propvol zitten er is geen plek meer op de zeer drukke Camino, wij boffen maar.


Adios

Dirk en Marianne