We lopen over weggetjes en langs boeren gehuchten waar we onze neus weer even lekker ophalen om te genieten van de geuren van de buitenlucht, koeien kippen, schapen en honden lopen rond in deze boeden gehuchten en de vlaaien zijn niet te missen, wau we voelen ons bijna weer thuis.
Onderwijl lopen we over het oudste gedeelte van de Camino, weggetjes van zo´n 100 jaar oud, haast niet voor te stellen. 
Hier hebben mensen gelopen die Stalingrad niet hebben gekend, niet weten dat de twin towers zijn ingestort, Napoleon en Michiel de Ruyter zegt hen niets en ook de Spaanse oorlogen van 1500 hebben zij niet meegemaakt. Als ik mij dat zo voorstel dat er al mensen liepen op deze paden om te pelgrimeren naar Jacobus in Santiago krijg ik toch wel even de kriebels. Zij liepen in een compleet andere tijd en wereld, waarschijnlijk monniken, gelovigen die heil zochten of steun bij Jacobus, boetelingen om hun schulden te vereffenen. Een ander volk dan vandaag, er zijn veel Pelgrims op de weg, nog meer dan anders, we zijn aangeland bij het stuk van de laatste 100 km.
hele families zien we langs komen, zonder noemenswaardige rugtassen.
Als we later in de herberg zitten zien we het busje voorrijden met hun koffers, luidruchtig installeren zij zich de radio gaat meteen aan en onderweg wordt bij elk cafe een stempel gevraagd want hun paspoorten zijn nog maagdelijk. Een ander publiek, we lopen op de Camino meer in collone en de spanjaarden zijn een luidruchtig volkje en dat merk je ook bij het lopen.
Vandaag zijn we gelopen van Sarria naar Portomarin. Om kwart voor zeven was het nog donker toen we vertrokken, we wandelden langs allerlei boerenweggetjes die ik met de fiets niet gezien heb, prachtig en mooi. Portomarin is een paatsje aan een stuwmeer dat door de aanleg van dit meer geheel verplaatst is dus weinig oude gebouwen en veel nieuwbouw waar weinig aan is. We zitten inmiddels wel op 90 km vanaf Santiago, we hebben de magische grens gepasseerd!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten