Wij denken even nergens aan, Marianne zei dat het zondag was vandaag. Voeger kreeg je dan nette kleren aan en een stropdas om, gesteven boord en je mocht mee naar de kerk. De hele dienst irriteerde de boord, stijf, hard en het beklemde mijn keel, ik kon vaak weinig woorden uitbrengen, was lekker rustig zullen ze gedacht hebben, kunnen we die niet vaker omdoen, Nee want doorde weeks wordt er geravot en dan gaat de stoopdas en het ovehemd subiet kapot. Vandaag dus zondag, de zon scheen inderdaad en niet zo'n beetje ook. We verbranden levend als we ons niet insmeeren en komen in ieder geval als nikkertjes terug. Dus weer zweten, kimmen en dalen, dalen en klimmen en niet zo'n beetje ook ook de tweede tocht was voor ons echt uitgezocht om in te komen als pelgrim, pelgrims zien af, verleggen grenzen, krijgen aalmoezen (water uit de muur, een bed waar je in kunt ploffen en een pelgrimsmaaltijd ). Gisteren avond maakten we ook weer zo'n maaltijd mee, met 80 man wachten tot om 19.00 uur de deur open gaat, van te vooren haal je een kaartje voor het menu á negen euro, je wurmt je in de meute naar binnen en bemachtigd een plek en zit met zo'n of acht disgenoten aan de tafel. Wijn en water staat er al en een grote schaal macaroni wordt op tafel geploft, wijn en water wordt driftig geschonken en bijgevuld en ook de macaroni is in een mum van tijd op, de boel is nog niet afggeruimd of wij krijgen vis en patatoes, alles smaakt als je een tocht gelopen hebt en zelfs een yoghert toetje uit een pakje smaakt prima. Wij pelgrims zijn niet zo moeilijk, internationale tafel met een Zweed, Canadezen, Fransen, een Belg en twee hollanders. We praten vrolijk met elkaar en we hebben allemaal het voornemen naar Santiago te gaan (als we het halen).
Om half negen staan we weer buiten, we keuvelen nog wat rond lezen de berichten op de website, leuk al die reakties van onze supporters groep! en gaan om 21.30 naar bed, om 22.00 gaat het licht uit en de deur op slot, een enkele nakomer wordt nog stiekem met reprimande naar binnen gelaten, zover hebben wij het niet laten komen.
Om zes uur vanmorgen koormuzkiek (greorgeaans>)en het licht aan, volgens mij lig ik net te slapen zal wel niet zo zijn, op een zaal van zo'n 120 man, vrouw, kind en weet ik al niet meer. Alles rekt en strekt er schiet er één in de lach er worden foto's genomen zo uniek dat zie je thuis niet, al die tochtgenoten van alle leeftijden door elkaar boven en beneden allemaal een doel aankleden en op weg, hoe simpel is het leven eigenlijk. Beneden staat thee, dus ik twee koppen gehaald en struikel met de hete thee over de trap, de boel nat en mijn hand verbrand van de hete thee. De trap is gelukkig van steen kan een stootje hebben, mijn hand van vlees en bloed kan ook een stootje hebben, doet wel pijn vandaag.
Gisteren was eigenlijk een fantastische dag, zijn we door het afzien vergeten te vermelden, zo druk ben je nu met jezelf. We vertrokken met een spat regen, klommen de berg op met dichte bewolking en flarden mist, hoe hoger wij kwamen hoe meer de wereld zich opende, de zon liet haar krachten zien en het werd langzamerhand helder, rond de middag liepen wij in de volle zon en zagen een uniek tafereel van lopers door de pyreneeën, in een woord fantastisch, dat bijft hangen na een dag van afzien, gelukkig maar dat het mooie in het leven langer meegaat dan afzien.
Adios (gtot ziens)
Dirk en Marianne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten