Afzien

Vanmorgen was het zover, na een rusteloze nacht, slaapzaal met acht slapers die ´s- nachts om ongeveer drie uur om de beurt naar de wc gaan. We zijn kudde dieren en hebben dus braaf meegedaan al was het maar om de andere pelgrims even uit hun slaap te halen zoals bij ons ook gebeurd was. Als kind was ik wel zo opgevoed dat niemand wat hoorde als ik 's nachts even moest. Dus toen iedereen geweest was, de rust was weergekeerd en de eerste sukkelden weer in slaap is Marianne even gegaan en ruim nadat zij terug wzas en er diepe zuchten te horen waren ben ik maar even gevolgd. De meute zag er de volgende dag wat slaperig uit en er werden opmerkingen gemaakt over het drukke geloop in de nacht. Ik kon een glimlach nog net onderdrukken.
We werden wakker van gebakken eilucht, de luchches werden klaargemaakt, ik dreigde spontaan over mijn nek te gaan, daar wen je ook wel aan het ontbijt hoefde voor mij eigenlijk niet meer, maar na drie koppen thee en de eerste koffie van de dag toch maar een broodje jam genuttigd. Om achtuur waren we zover als een van de laatsten verlieten wij de refugio om aan onze eerste tocht te beginnen. We hadden de lat hooggelegd, meteen de eerste keer je rugzak uitproberen en de pyreneeën oversteken een tocht van 28 km met als hoogste een col van 1400 meter. Om die hoogte te bereiken heb je eerst wat pittige aanloopjes nodig, dus voor de eerste bak koffie hadden we de vuurdoop al gehad, aan terug gaan hebben we geen moment gedacht, bikkels!!!!! Het werd nog slimmer de steilte nam toe de koffie waren we aL snel vergeten, we proefden zweet, zweet en nog eens zweet 0f zaten er ook tranen tussen door????, jee wat kan een mens produceren, het was maar goed dat er regelmatig langs de route bronwater uit de grond kwam. Stijgen en dalen, stijgen en dalen en uiteindelijk 1400 meter over daarna weer stijgen en dalen tot we bij een kruising kwamen de laatste kilometers rechts 4,8 en rechtdoor 3,2 km de keus was niet moeilijk toen we wegliepen zag ik in een flits een kleinbordje met afdaling 8%, na zo'n tocht toch pinuts, dat hebben we geweten afdalen met de tenen voortdurend tegen de neusgedrukt en uitkijken dat je niet doorglijd, het was voor onze voeten en gestel de klap op de vuurpijl. Alles begon zeer te doen, we strompelden lang door het bos om uiteindelijk te eindigen in Ronsevailles, vroeger een klooster en bedevaartoord nu een toeristisch bedrijf. We slapen op een slaapzaal met 120 mensen, we waren blij dat we een bed hadden. Ik ben benieuwd hoe de WC-gang vannacht is???????
Tot morgen

Adios

Dirk