Op weg naar morgen

De tocht zit erop, we zijn naar Santiago gelopen, we vonden het een geweldige tocht. Ondanks de pijn in de knie, enkel en onder de voet, de af en toe zware rugzak, het klimmen en afdalen zijn we tevreden naar huis gevlogen. We kijken terug op een tocht waar het leven simpel was; eten, drinken, slapen lopen, praten, afzien en kijken. Nu we thuis zitten missen we het gevoel alweer van de onvoorstelbare natuur waardoor we gelopen hebben, de ontmoetingen met medepelgrims, jong en oud en de sfeer.
We zijn teruggevlogen met Iberia over Madrid. Een vlotte tocht en als je dan op schiphol nog verwelkomt wordt door je zoon met bloemen en wij ons verhaal kwijt konden onder genot van een biertje/wijntje is het leven ook in Nederland weer goed!!
's Avonds lekker gegeten met de jongens en natuurlijk op tijd naar bed want het ritme zit er nogsteeds in.

Bedankt voor het lezen van de verhalen, voor alle leuke reacties die wij op de site en op andere manieren hebben ontvangen, het was vaak hartverwarmend, motiverend en opbeurend.
We zijn weer op weg naar.... een nieuwe dag, wat geweest is komt niet weer. Actief zijn en lopen of fietsen is ons goed bevallen als je daarbij ook nog leuke ontmoetingen hebt maakt dat het leven boeiend. We gaan het reisverslag nog bundelen en voorzien van een selectie van de honderden foto's die we gemaakt hebben, om nog even na te genieten, als jullie zin hebben ben je van harte welkom om mee te kijken en om starks als wij achter de garaniums zitten nog eens terug te kijken.
Bedankt!!

Adios
Dirk en Marianne

Santiago de Compostela

Wat een enerverende stad die je als pelgrim binnen komt, overal mensen en optredens van muzikanten en andere acrobaten die het straatbeeld heel levendig houden. Even hebben we het gevoel overspoeld te worden dan laten we ons meedrijven op de stroom van mensen. Overal komen we pelgrims tegen, we worden gefeliciteerd en feliciteren anderen met hun aankomst. Een aantal gaan door naar Finistere lopend of per bus nog 100 km., voor ons is het genoeg we laten ons lekker neervallen bij een barretje en nemen er een op onze tocht. Gebeld met het thuisfront alles staat er nog, gelukkig! We zijn bezig geweest met onze terugtocht, abnormale prijzen en tochten, over Barcelona was nog het goedkoopst 440 euro pp, vlogen we wel weg om 9.00 uur uit santiago om een uurje te vliegen naar barcelona en dan tot ´s avonds 18.00 uur te wachten op het vervolg naar Amsterdam. niet erg aantrekkelijk, welkom weer in de wereld waar je van alles moet regelen, we kunnen ook met de bus naar Porto en dan rechtstreeks naar Amsterdam, allemaal geen aantrekkeljke reizen na zo´n tocht dan loop ik nog liever terug.
Maar eerst een nachtje over slapen toch een beetje onrustig de volgende morgen bij een prima ontbijt in de tuin van ons hotelletje, de boel op een rijtje gezet. De trein is een goedkoper alternatief wel een langere reis, we besluiten dat ik bij het station aan de andere kant van de stad ga informeren, al lopende kom ik langs een ander reisbureau, toch maar even binnen gewipt, donderdag was er geen reis mweer beschikbaar, is vrijdag een optie werd er gevraagd, ja wat moet je anders en wordt op het scherm getuurd, de rekenmachiene erbij gehaald en mij een bedrag van 315 euro pp wordt voor getoverd voor santiago-Madrid-Amsterdam, vertrek 9.40 en aankomst Amsterdam ongeveer 14.00 uur, ik kan dit niet geloven na de prijzen de vorige dag te zien gekregen heb. Dus meteen geboekt en Marianne blij gemaakt dit is te gek zo´n vlucht en na 6 weken precies weer thuisGeluncht in onze hotel tuin dat hadden we wel verdiend.


´s Avonds hadden we afgesproken met onze mede pelgrimgangers bij de kerk, een twaalftal kwamen opdagen, foto´s gemaakt en daarna geborreld en gegeten met elkaar, .
heel gezellig om nog eens de verhalen van anderen te horen en die van ons zelf krijt te kunnen, wij zijn een van de langste lopers van St Jean Pied du Port, veel kennen mij door het grijze haar en het vrolijke goede morgen als de slaap nog in de ogen zit en dat ik aardig kan doorlopen.
Sommigen zeggen dat ze mij dagelijks zijn tegengekomen en dat nu gaan missen. Twee jonge meisjes die vanaf Leon gelopen hebben zullen hun ouders van 47 jaar nog eens aanspreken, die vonden zich te oud om de camino te lopen nu zij ons gezien hebben en een foto hebben gemaakt zullen zij het nog eens met hun ouders er over hebben!! De afrekening verloopt chaotisch, het restaurant wil één rekening vereffenen met twaalf pelgrims die allemaal verschillend hebben gegeten en gedronken dit is de regel bij hen, gelukkig hebben we een Spaanse bij ons die zich geen kaas van het brood laat eten en uiteindelijk moet de baas afzonderlijke rekeningen voor ons opmaken wil hij geen klacht van de spaanse krijgen. Met veel zuchten en gereken doet hij dit toch en we voelen ons er allemaal goed bij, zo moet dat gewoon reageren en niet alles accepteren. we leren nog wijze lessen tijdens onze tocht!!
Zo vliegt onze dag om en voor we het weten zitten we samen de dag nog even te evalueren met een goed glas wijn,
we voelen ons goed, hebben een lekker hotelletje tot vrijdag en een goede vlucht naar huis, wat wil je nog meer als je je moeder en zoons aan de lijn hebt gehad en alles goed gaat.



Adios tot in Holland

Dirk en Marianne

Thuiskomen

Zo lezen de verhalen lekker, nu wij genieten er ook van elke dag aan het strand, op de Canarische eilanden liggen we regelmatig weer in een deuk en verzinnen weer nieuwe figuren voor onze verhalen, bekijken de route die we zouden kunnen gaan lopen en knippen foto´s van internet en manupuleren deze in de foto shop, echt lachen en dan leven ze nog mee ook!!!! Geweldig, het is hier wel afzien aan het strand, het zonnetje is onbarmharig en de ideeen voor wat wij vandaag weer gaan gebruiken rollen over de golven naar ons toe, dus af en toe een duik is wel verplicht.

Dan klapt er een deur dicht, een bons een pelgrim is van twee hoog weer naar beneden gesprongen en ik ben klaar wakker. O wat is dat toch mooi om te dromen van zaken die je niet hebt en dat je daar nog lol in kan hebben ook. Het is raar we hebben "vakantie" en lopen ons suf in het zonnetje, slapen met wild vreemden op zalen, worden om vijfuur wakker van het gekraak van bedden, plasticzakken die ingepakt worden, wc die doorgetrokken wordt en deuren die open en dicht gaan om nog maar niet te spreken van het licht wat aan en uitgaat. We hebben een nacht in een hotel geslapen, maar dat was het ook niet, je begint de vaste gewoonten van geluiden en de gezelligheid van mede pelgrims te missen. Gek dat je zo snel kunt wennen aan dat je met veel minder kunt doen dan dat je gewend bent, het buen Camino of Buenas Dias, Hola, mis je als je al die mensen niet om je heen hebt, je raakt zo snel gewend dat we staks best even zullen moeten afkicken!!!
Als ik wat meer wakker ben denk ik aan de laatste of voorlaatste tocht, we zitten op zo´n 40 km van Santiago af, te ver voor Marianne in een dag, we kijken hoe haar voet het houdt sinds hij gisteren weer wat is gaan opspelen. We lopen weer door bossen en paadjes buiten dorpen om, het landschap is glooiend, dus weer heuveltje op en af, we genieten van de natuur de stilte valt wel wat mee met al die pelgims om ons heen je merkt dat de laatste km aangebroken zijn en de spanning toe neemt, veel gelach en druk gepraat. Na 20 km houdt Marianne het voor gezien, de voet wil niet meer en zij vreest dat dit morgen ook niet beter zal zijn dus besluit ze met de Bus de laatste 20 km af te leggen en ik loop lekker dus ik wil graag lopend Santiago binnenkomen. De laatste 15 km loop ik bijna alleen, een enkele fietser passeert nog, alle pelgrims lijken gestopt op een afstand dat ze morgen ochtend voor de mis in Santiago kunnen zijn. Het lopen gaat lekker heel anders dan met de fiets aan te komen. Ik herken de wegen van het fietsen, niet de paadjes waar ik over heen loop, de laaste km tikken zo weg als ik over de laatste berg voor Santiago trek, het is weer adembenemend om Santiago beneden je te zien liggen en de echte laatste 6 km inzet met een flesje water en pinda´s voor de nodige energie. Door bossen en laantjes tot vlakbij Santiago dan de drukke wegen op tot ver in het Centrum naar de kerk, het verzamel en aankomst punt voor de pelgrims. Ik mis Marianne even die bij de ene ingang naar de kerk zit te wachten en ik rond de kerk aan de andere kant het plein op kom. Het is overweldigend de kerk, de mensen, de pelgrims die zitten, liggen, hangen en genieten van de momenten die voor bijgaan, waarop je weet dat je er bent, dat je weet dat er 800 km onder je voeten doorgegaan zijn, brandend, zwetend prikkelend, pijn scheuten, maar hiervoor, voor dit moment heb je het allemaal over. We genieten samen op het bankje op het plein voor de kerk en zijn stil en geimponeerd door wat we bereikt hebben, we hebben er even geen woorden voor. We worden begroet door andere pelgrims, we zijn thuisgekomen.

Adios

Dirk en Marianne.

We zijn er bijna!!!!

Wat een irritant liedje, werd heel vroeger al op de fiets gezongen en dan moet je nog een stief kwartiertje (zeg maar drie kwartier), toen in de auto om de kinderen stil te houden en je wist dat je nog wel een uurtje bochtjes moest draaien voor je op de camping was en nu loop je op de Camino en is er een naast je aan het zingen we zijn er bijna. Ik ken wel wat leukere liedjes om te horen maar die kent ze niet, heeft nooit op een koor gezeten en de stem is niet zo bijgeschoold. Een ieder kent dit liedje wel, dus maar weer de walk-man opgezet, maar het geluid hoor je er dwars doorheen, we zijn er bijna klinkt nog in mijn oren als we liggen uit te rusten na onze tocht van 30 km. We lopen van Palas de Rei via Melide naar Azura op 39 km afstand van Santiago, een keer goed aanzetten en we zijn er of is het toch en beetje te veel! Vandaag wel lekker gelopen, om zeven uur vertrokken en ik ga de hoek om van de herberg naar de route en er komt zo´n meute aanlopen, luid kwekkend op de vroege morgen dat je eigenlijk meteen weer je bed in zou gaan. Dat doe je niet en je krijgt meteen het idee dat je vandaag ook weer in colonne loopt op weg het laatste stuk naar Santiago. Vijftien km vor Santiago ligt een herberg gelijkende een fabriek, 500 plaaten en als het nodig is kan dit nog uitgebreid worden. pelgrims vertrekken daar vroeg om bij de mis van 12.00 uur te kunnen zijn en dat moet je dan leuk vinden. Ons niet gezien we zullen dit proberen te omzeilen. Vandaag in de vroege morgen even aangezet en koffie gedronken na zo´n 7,5 km om half negen en daarna wordt het ineens wonderbaarlijk stil. Geen pelgrim te zien in de buurt waar zijn ze gebleven we lopen over stille bospaadjes, een prachtig gezicht en we genieten ineens weer, over een brug met grote keien en door landschappen die schilderachtig zijn, bos,weide,water, heuvels en dalen wisselen elkaar af. het is wel pittig lopen, de afdalingen zijn stijl en de bergjes op even zo. Bij elke rivier heb je een afdaling, dus nogal wat op en neer gelopen. Toch zijn we half twee in Azura, vlak voordat ik de plaats binnenloop komt er een man mij achterop die mij wenkt en enigszins buiten adem een flesje water overhandigt. Hij en zijn vrouw zijn met de auto op weg naar Santiago en zagen mij lopen en dachten die kan wel een slok gebruiken en dat was ook zo, want na de regen van gisteren was het vanmorgen eerst mistig maar nadat het zonnetje doorgebroken was werd het weer zweten. Dus genoten van het fleskje water als of er engeltjes over je tong....... Vanmiddag in het dorp nog even een pilsje gedaan met de Duitse vrouwen van de trein, ze vonden wel dat ik flink kon doorlopen zeker gezien mijn leeftijd en of ik nog wat zag onderweg. Moeten zij vragen als je in de trein zit roets je ook overal langs heen. Voor de rest zijn ze wel aardig het bier smaakte goed dus wat wil je nog meer. We denken nog steeds na of we in eenkeer naar Santiago lopen morgen of toch twee dagtochten er van maken, word vervolgd!!!!

Adios

Dirk en Marianne

De Duitse trein naar Santiago

Vanmorgen half zes, we liggen nog lekker in bed als het water met bakken uit de hemel komt, we draaien ons nog eens lekker om en bedenken hoe we dat gaan aanpakken, regenjas, hoes om de rugzak en spetteren door het water, we lopen vandaag veel in het bos daar blijft het lekker druipen, zo´n koude druppel in je nek waar de rillingen je over het lijf van lopen.
Dus omdraaien in bed en denken aan de zon die we al vijf weken hebben gezien we mogen niet klagen. Om half zeven toch maar uit bed, even buitenkijken, onze vier vriendinnen uit Barcelona staan al gepakt en gezakt bij de uitgang in allerlei fleurige kleuren getooid maar de gezichten staan wat somber, het weerbericht voorspelt vanmorgen regen en vanmiddag wat droger, de meiden willen ook naar Pallas de Rei, gisteren waren ze pas om half vijf in Portomarin een van hen liep niet meer zo best, maar ze waren er wel ik ben benieuwd of ik ze vanavond weer zie en wens hen succes, zij gaan de zachter wordende regen in. Om bijna zeven uur stappen we naar buiten het is bijna droog dat is meteen te merken een bonte stoet loopt het stadje uit fel gekleurde regenkleding, van rood,geel blauw en donkerblauw. Groot en dik mede door poncho´s, dun en klein (kinderen) en hele families een bond gezelschap schuivelt over de voetbrug richting het bos en dan meteen stijl naar boven. het gezelschap wordt meteen uitgedund en uiteengereten. Tien km flink doorstappen en dan komt het eerste cafe in zicht, de baas moet goud verdienen want een ieder schiet hier naar binnen, de wc overbelast en allemaal koffie con leche om lekkker warm te worden. Ik ben natter onder de regenjas dan de buitenkant en het fleece jack gaat dan ook meteen uit en in de tas, ik merk dat er ook nog een rijgkoord zit aan de regenhoes en als ik deze stak trek zit de hoes meteen als gegoten om de rugzak, ik had zo´n lekker flubberende zak hangen onder de rugtas die lekker wapperde in de wind en alle regendruppels sloegen tegen de achterkant van mijn billen tot kuiten, een heerlijk gevoel moet ik zeggen.
Na de koffie loopt het meteen een stuk lekkerder met een en niet twee zakken. De instructie is toch niet helemaal goed gegeven.
We tuffen zo lekker door het landschap en ik kom herkenbare plekken en weggetjes tegen die ik vorig jaar gefietst heb, we passeren eucaliptus bomen die heerlijk geuren en een stokoude eik bij het kruisbeeld cruceiro de lameiros, de vierkante sokkel verwijst naar kruiswegen en de afbeeldingen op de sokkel naar de dood. Even later bij een cafe tegenover een herberg komen we onze Duitse vriend tegen, zijn vriendinnen waren gisteren al verder getrokken en zitten nu binnen, zij zijn weer verenigd. Even later komen ze langs, grote smile op het gezicht ze zijn nog fris hebben minder km in de benen dan wij en groeten ons vrolijk op een manier die bij ons wat stekels opzet. Nadat ze gepasseerd zijn besluit ik wat gas bij te geven, ze lopen best pittig maar ik nog een beetje meer en cm voor cm kom ik dichter bij. Beiden een rossige krullenbos met hoofddoekje en nu pas valt mij op stokken waar ze ritmisch mee op de weg tikken, de schoenen slepen een beetje over de straat en ze lopen in ritme achter elkaar echt Duits. Als de een het rechterbeen verschuift doet de ander dat ook en daarna trekken ze het linker been bij, verdomd goed ritme! Maar het duurt even en ik kom langszij de vrolijke glimlach bevriest een beetje dit hadden ze niet verwacht van de grijsaard, ze lijken mij zomaar 10 tot 15 jaar jonger, ik reageen met dat het wel een trein lijkt zoals ze lopen, ik mis alleen nog de fluit en ik trek denkbeeldig aan het koord van de denkbeeldige fluit en laat een fluitgeluid horen, hier kunnen ze wel om lachen,
we lopen lekker babelend wat op totdat de achterste zus zegt in het >Duits dat ze even een sanitaire stop moet maken. Ze denken dat ik ze niet versta en ik glimlach en zet nog een beetje aan zodat ze schuin achter mij komen lopen en hijgend zegt de trein dat ze even een station binnen gaan en we lachen allemaal en ik wens ze nog een goede reis. De Camino is erg druk en doordat we lekker hebben doorgetuft komt Palas de Rei rond half twee in zicht en vinden we een zeer geschikte herberg, een twee persoonskamer hebben ze voor ons dit lijkt erg geschikt en binnen de kortste tijd hebben we ons geinstalleerd, gedoucht en zijn we in een diepe middagslaap verzonken en dromen van de Duitse trein wat een glimlach op ons gezicht brengt. Om half vier als wij wakker worden blijkt dat alle herbergen al propvol zitten er is geen plek meer op de zeer drukke Camino, wij boffen maar.


Adios

Dirk en Marianne

1000 jaar oud en nog levend

We lopen over weggetjes en langs boeren gehuchten waar we onze neus weer even lekker ophalen om te genieten van de geuren van de buitenlucht, koeien kippen, schapen en honden lopen rond in deze boeden gehuchten en de vlaaien zijn niet te missen, wau we voelen ons bijna weer thuis. Onderwijl lopen we over het oudste gedeelte van de Camino, weggetjes van zo´n 100 jaar oud, haast niet voor te stellen. Hier hebben mensen gelopen die Stalingrad niet hebben gekend, niet weten dat de twin towers zijn ingestort, Napoleon en Michiel de Ruyter zegt hen niets en ook de Spaanse oorlogen van 1500 hebben zij niet meegemaakt. Als ik mij dat zo voorstel dat er al mensen liepen op deze paden om te pelgrimeren naar Jacobus in Santiago krijg ik toch wel even de kriebels. Zij liepen in een compleet andere tijd en wereld, waarschijnlijk monniken, gelovigen die heil zochten of steun bij Jacobus, boetelingen om hun schulden te vereffenen. Een ander volk dan vandaag, er zijn veel Pelgrims op de weg, nog meer dan anders, we zijn aangeland bij het stuk van de laatste 100 km.
hele families zien we langs komen, zonder noemenswaardige rugtassen.
Als we later in de herberg zitten zien we het busje voorrijden met hun koffers, luidruchtig installeren zij zich de radio gaat meteen aan en onderweg wordt bij elk cafe een stempel gevraagd want hun paspoorten zijn nog maagdelijk. Een ander publiek, we lopen op de Camino meer in collone en de spanjaarden zijn een luidruchtig volkje en dat merk je ook bij het lopen.
Vandaag zijn we gelopen van Sarria naar Portomarin. Om kwart voor zeven was het nog donker toen we vertrokken, we wandelden langs allerlei boerenweggetjes die ik met de fiets niet gezien heb, prachtig en mooi. Portomarin is een paatsje aan een stuwmeer dat door de aanleg van dit meer geheel verplaatst is dus weinig oude gebouwen en veel nieuwbouw waar weinig aan is. We zitten inmiddels wel op 90 km vanaf Santiago, we hebben de magische grens gepasseerd!!!!

Spydy..............................Gonzales

Zitten we lekker in Tricastela bij de herberg met een Oostenrijker en een Vlaamse Belg te praten, die fietsend doorgaan naar Santiago, schuiven er twee jonge Duitse knullen aan, de een rosig haar, bakkebaarden en een sikje, de andere duidelijk jonger heeft soms moeite om uit zijn woorden te komen en stopt er dan maar mee als zijn tong dubbel slaat, die ook wel zin hebben in een praatje. De Belg en de Oostenrijker taaien af naar bed en zij schuiven wat bij of we nog zin hebben in wat conversatie, lijkt ons wel gezellig. Ze komen uit Duitsland en zijn met de fiets in de trein naar Parijs gegaan.
Daar op de fiets op zoek naar de Jacobsschelpen die hun de weg zouden wijzen, waarschijnlijk zijn zij drie keer rond Parijs gegaan voordat zij op goed geluk naar het zuiden zijn gefietst en zo zitten zij hier nu op de schelpenroute naar Santiago bij ons aan het tafeltje, vrolijke blikken in hun ogen en vragen hoe laat wij opstaan, kwart voor zeven dat bevalt hen wel, er zijn gestoorden die al in het donker met een zaklampje op weg gaan.
Laatst was er een pelgrim die om vijfuur merkte dat zijn batterijen leeg waren en tot half zeven moest wachten voor hij weg kon,lachen. Ze zetten vaak de wekker die even snel weer uitgezet wordt of bij de ander in de slaapzak wordt geduwd. Meestal zijn ze rond acht uur wel uit de dekens en om tien uur op de fiets, je moet er toch een beetje van genieten. Ze vertellen prachtige verhalen over Spydy Gonzales die op de fiets langs komt. Ziet vaak niets, groet niet is al in het donker op weg en zoekt zich rot naar de schelpen. Of over pelgrims die ´s morgens vroeg de bus nemen en naar de volgende herberg gaan, zich laten inschrijven en vervolgens weer terug bussen en gaan lopen, ze lachen zich rot. Hun ouders vnden het wel mooi dat zij gingen pelgrimeren, kwam er toch nog wat terecht van de opvoeding, zij hebben niet zo veel op met pelgrimeren zij vinden het een erg leuke tocht, vermaken zich om de pelgrims die zij zien en denken er volgend jaar over om weer te gaan, zoveel lol hebben zij. Een vriend had om een souvenier gevraagd, dus bij Cruz de Hierro waar zoveel mooie steentjes liggen die pelgrims hebben achtergelaten, hebben ze maar een mooi steentje uitgezocht voor hun vriend, toch wel een echte souvenir niet, ha ha!!!!
Zo vliegt de avond om en als wij de volgende morgen om kwart voor zeven op staan en om half acht opweg gaan liggen zij nog lekker te ronken. We zijn om half elf net een lekkr modderig laantje afgedaald, een voetpad voor schapen en komen de twee spydy gonzales uit Duitsland ons achterop, onder de modder van het paadje maar vrolijk lachend, hoe laat waren julie er uit, we hebben zelfs al koffe met croissants gehad dan hebben jullie het beter gedaan dan wij met een beker koffie uit de automaat ha ha, ze fleuren helemaal op als wij zeggen dat er binnen 10 minuten rijden een cafe is, volgens mij ruiken ze geen koffie maar bier, misschien zien we ze nog, zo rijden ze weer lachend door naar het cafe en Santiago. Wij vervolgen onze tocht verder over de schapenpaadjes en na een half uurtje ontdekken wij ook het cafe,lekkere koffie de Duitse jongens zijn in geen velden of wegen meer te zien.

We lopen vandaag lekker van Tricastela naar Sarria waar we vroeg in de middag aaankomen en naar de gemeentelijke herberg zijn gegaan, 3 euro dat is niks voor een nachtje slapen, nu ja het is er wel vol en er wordt ´s avonds laat nog hard gepraat, pelgrims spreken de pelgrims aan zonder effect, als ze eindelijk of naar buiten zijn gegaan of naar bed wordt er in de buurt nog een zootje vuurwerk afgestoken, de knallers daar zouden we in Nederland jaloers op zijn nu stoppen we onze hoofden onder de dekens en doen net of we niets horen, maar dat is natuurlijk niet zo. Als het uiteindelijk stil wordt begint het gesnurk en is het zo weer half zes en gaat de eerste wekker af. We rekken en strekken nog eens even lekker en dan gaan we toch maar inpakken en op weg, gelukkig is het eerste cafe open en hebben we lekker koffie en geroosterd brood. Gisterenavond hebben we op de boulevard aan het riviertje dat door de stad Sarria loopt lekker een pilsje gedronken en een pizaatje gegeten, was erg lekker in het warme weer onder genot van muziek van een orkest dat daar speelde.

Adios

Dirk en Marianne

Zonder pijn geen groei!!!!

Het is voor ons bijzonder als we tijdens de dienst in het kerkje van Lafaba een voetwassing meemaken, vijf pelgrims worden de voeten gewassen. Voetwassing is een teken van nederigheid en dienstbaarheid, eigenschappen die bij pelgrimeren horen. De pater benadrukt ook dat de voeten in de tijd van Jezus als bij de Camino een bijzondere functie hebben. Ze dragen het lichaaam en zijn het vervoermiddel voor mens en goederen. Als we de pelgrims op de wegen tegenkomen zien we een verrassende hoeveelheid goederen die in rugzakken, zakken van kleding en gedragen worden tijdens de tocht. De voeten heben veel te verduren en dienen bijzondere aandacht, voetwassing was in het verleden ook symbool voor de reiniging van de ziel of het geestelijk vermogen, je voelde je vaak na een voetwassing verkwikt. Tijdens onze tocht zien we onvoorstelbaarveel brases, knieen en hielen vragen om ondersteuning en ook de hoeveelheid pleisters voor blaren en verwondingen is veel.In herbergen zijn vaak gespecialiseerde mensen aanwezig voor de verzorging van de voeten en verwondingen bij pelgims en ook onderling wordt veel dienstverlening verricht.De farmacie is nadrukkelijk aanwezig in de dorpen en plaatsen langs de Camino en hebben wonderwel geen sluiting tijdens de middag uren,en dat wiltoch wel wat zeggen als alles dicht gaat!!!
Ondanks al deze zorg is pijn niet te voorkomen, spieren beginnen te protesteren tegen "oneigenlijk gebruik",in Nederland zijn er geen bergen, overbelasting is vaak een oorzaak van de eerste schade, die begint met pijn en als je dan loopt in de middel of nowhere heb je alleen de mogelijkheid je rugtas neer te gooien, maar daar kom je niet ver mee,dusje stampt lekker door,koelt de lichaamsdelen met koudwater als dat voorhande is(een probaat middel)en bijt op je tanden en strompelt op je tandvlees verder.In de herberg is hulp en verzorging, door rust neemt de pijn af, maar aleen vaak enkele dagen rust heeft het nodige effect. Helaas hebben pelgrims vaak die tijd niet dus de volgende morgen weer oppad, veel smeren met zalf brases om en fluiten want dat helpt.Een Koreaan kon bijna niet meerlopen ging terug naar de herberg om verzorging, kreeg vervoer aangeboden naar de volgende plaats, geen denken aan verbinden weer op pad zijn vrienden stonden te wachten, je laat je toch niet vervoeren tijdens de Camino! Pijn ervaren en verder gaan doet je groeien,je leert zaken wat relatiever te zien en je houdt je bezig met primaire zaken, hoe loop ik zo makkelijk mogelijk met zo min mogelijk pijn, je leert verbijten, je leert doorzetten en je merkt dat je er komt en dat geeft een goed gevoel,yes,yes, en als je een paar uur gerust hebt denk je alweer aan de volgende tocht, hoever gaan we morgen Dirk !!!!

We zijn van LaFaba de berg opgelopen naar Ocebreira op 1350 mtr.via ezelspaadjes met veel grote keien was het klauteren. De bewolking hing laag en liepen we in de mist en zagen bij tijd en wijlen weinig. Bijna boven begon de zon door te breken en werd het licht en was een schiterende omgeving te zien. We zijn na de schiterende beelden, de plekjes waar ik vorig jaar gefietst heb doorgelopen omlaag en daarna omhoog naar weer 1350mtr. geklauterd om bij Alto de Polo een welverdiend frisdrankje naar binnen te slaan, nee nog geen bier we moeten nog 14 km lopen naar Tricastella een dorpje waar vroeger drie kastelen hebben gestaan en waar nu niets meer van over is. De afdaling duurde erg lang, via allerlei mooie ezelspaadjes buiten het verkeer om, werden we naar beneden geleid. De eerste herberg was vol, de tweede gelukkig niet onze vermoeide voeten, knieën en enkels waren hard aan rust toe.


Tot morgen

Adios

Dirk en Marianne

Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr............................

Na een goede nacht vertrokken we uit Villafranca op weg naar de laatste grote berg van deze tocht, heuveltjes nog zat voor Santiago, maar deze reus van 1350 mtr. is een om te bedwingen. Het is nog enigszins donker als we vertrekken door de donkere straten van Villafranka, het wordt steeds later licht dus om kwart voor zeven is het toch even uitkijken. Al spoedig lopen we langs de N weg die niet meer zo druk is doordat de nieuwe snelweg gebruikt wordt. De eerste km zijn nog vrij vlak, het is koud tussen de bergen duurt het lang voordat het zonnetje doorbreekt of over de berg komt. Het lopen gaat lekker zelfs de knie van marianne heeft het opgegeven om te zeuren dus we hebben lekker de pas erin. Koffie en croissant zijn er gelukkig genoeg te krijgen onderweg en we stijgen langzaam. Na zo´n vijftien km besluiten we door te lopen naar een plaatsje zo´n 5 km onder de top met een aardige klim, dan krijgt Marianne last van haar hiel, de voet ingesmeerd en weer verder probleem wordt niet opgelost, dus weer even rusten en masseren en smeren, weer verder naar boven het gaat moeizaam. Dan maar stoppen bij een riviertje om de voet even te laten afkoelen dit kost dus tijd ggggrrrrrrrr........ we willen naar boven, rustig dirk neem de tijd blijf vriendelijke dan kom je het verst, even afreageren ggggrrrrr............. De rivier is ijskoud en een pilletje tegen de pijn brengt de voet op een aanvaardbaar niveau, we kunnen weer verder en klimmen door een dorpje en een weg naar boven. Onderhand zit mijn sok dubbel en mijn grote teen begint te protesteren, dus even zitten, de schoen uit, de sok rechttrekken, schoen aan en weer verder. Na vijfminuten begint de grote teen weer, dat had je gedacht DIrkie daar kom je niet zo makkelijk af, weer die sok dubbel, negeren Dirkie dat is de beste methode. Na zo´n half uur begint het toch te irriteren, dus de procedure op nieuw en nu de teen maar even masseren, o dat vinden de tenen wel prettig ze komen in een betere stemming en de sok en schoen weer aangedaan. We lopen weer lekker tot de andere voet begint te protesteren de sok dubbel onder de voet, dat dubbel zitten is niet zo maar het voelt wel zo, dus ook deze schoen maar uit de voet wil niet achtergesteld worden en ook maar masseren, dat helpt. Verzetten of negeren heeft geen zin dit zijn wijze levenslessen als iets irriteert los het dan op en masseer!!!!!. Daar na hebben onze voeten ons netjes bergop gedragen tot zo´n 1150 mtr. naar het plaatsje Faba met een geweldige herberg. We worden in het Duits welkom geheten, thee, koekjes en water staan klaar, een ruime slaapzaal en een geweldige tuin met kerk heten ons welkom. Door de omgeving is het er erg prettig vertoeven. In het dorp even gegeten in de bar en ´s avonds naar de pelgrimsmis, in het Spaans en vertaald in Engels en Duits. We krijgen eerst een kaarsje om door te geven en zelf eventueel een gebed uit te spreken, twee pelgrioms zingen een lied bij een gitaar en marinanne leest een stuk bijbeltekst dat ook in het Spaans, Duits, Engels en Pools wordt voorgelezen. Dan in de kring het onze vader in de eigen taal en er wordt benadrukt dat pelgrimeren vrede brengen is in je hart en ook over te dragen naar anderen. Twee Duitse vrouwen zingen nog een lied en we wensen elkaar door omarming een goede Camino. Indrukwekkend zo´n dient geleid door een Fraciskaanse pater.

Adios

Dirk en Marianne

De grijze pelgrim

Om kwart over zes komt de grijze pelgrim beneden in de refugio van Ponferada, we zitten op 202,5 km van Santiago. Vannacht geslapen in een vierpersoonskamer met krakende bedden. Het andere stel kroop bij elkaar in bed en had niet zoveel op met ons en had ons denken wij, zelfs liever niet gezien. Beneden in de refugio en wordt ik begroet door drie tafels vol met etende pelgrims, zo´n 60 pelgrims, buiten zitten of liggen er nog 40, ze maken schoenen vast, geven afscheidsknuffels, prikken nog wat blaren door en eten of drinken nog wat. Sommigen mediteren en anderen brengen op het grasveld op blote voeten de zonnegroet aan de sterren. Want het is nog nacht, een prachtige sterrenhemel is te zien en als de grijze pelgrim even later door de poort gaat wordt hij opgenomen in het schimmenlegioen, voor hem en achter hem schimmen die allemaal de zelfde weg gaan een uitweg zoeken uit de stad Ponferada, hetgeen een klus is zo heb ik vorig jaar op de fiets gemerkt. We lopen als kudde dieren achter elkaar en voormij stoppen er een paar en nog wat meer, we missen de pijlen of borden en zijn verkeerd gelopen. Onder de sterrenhemel worden we langzaam wakker en met een beetje goed geluk schuivelen we weer verder. Evenlater zie ik bij een afslag om de hoek een bord met een pijl een andere richting uit, de meute schimmen voor mij schuivelt steeds verder weg en achter mij wordt getwijfelt. Ik besluit af te slaan en mijn besluit geeft kennelijk moed want achter mij hoor ik meer geschuivel de schimmen vervolgen hun weg en de onzekerheid daalt als we nog meer bordjes en pijlen tegenkomen. Opeens begin ik de weg te herkennen en weet waar ik naar toe moet, er ontbreken nu aanwijzingen maar ik zet er stevig de pas in en wordt gevolgd door menigeen. Dit voelt goed het gaat lekker en via allerlei weggetjes komen de aanwijzingen weer te voorschijn en zitten we op de goede weg. Het Buen Camino klinkt bij het passeren nu wat opgeluchter en langzaam begint de grijze pelgrim wat kleur te krijgen, de zon begint langzaam aan kracht te winnen en ook de omgeving wordt meer zichtbaar, grijs wordt zwart en blauw en rood en geel en wit, een bonte stoet trekt voort over de paden langs een tuinbouw gebied en als na vijf km de eerste kroeg wordt aangekondigd gaan we massaal aan de cafe con leche met croissant. We kunnen dit niet laten staan en de laatste slaap wordt uit de ogen gewist en de eerte praatjes komen op gang. Dat die grijze Hollkander de weg wist dat verbaasde hen en het was maar goed ok anders hadden we lopen dwalen, er wordt meteen uitgewisseld waar we vandaan komen en hoeveel dagen we onderweg zijn. Vele Spaanse en Italiaanse pelgrims zijn nog niet zo lang onder weg soms maar enkele dagen, vertrekken uit St.T Jean Pied du Port is een hele prestatie merk ik deze morgen. Als ik mijn weg vervolg lopen we allemaal een beetje in een ritme, ik denk terug aan de steen die ik achter heb gelaten bij het ijzerenkruis. Als ik nog eens weer kom zal ik de steen niet meer kunnen vinden zo weet ik nu al. Dat is goed hij is dan opgenomen in het grote geheel zoals ik ook eens weer opgenomen wordt in dit geheel van mensen die komen en gaan. We worden gepolijst en polijsten anderen die vaak verder gaan en ook weer polijsten zo worden er waarden overgedragen die belangrijk zijn om met elkaar te kunnen blijven samenleven. Samenlevingen versmelten met elkaar zo merken wij al bij onze kinderen maar zien het hier ook op de Camino.We ontmoeten Spanjaarden en Italianen die zelfs Engels spreken, vijftien jaar geleden was dit een uitzondering, Koreaanen, Japanners, Hongaren Roemenen en veel Duitsers en een enkele Oostenrijker, als Hollanders zijn we sporadisch aanwezig, en stuk of vier hebben wij er op onze tocht gesproken. De versmelting van al die verschillende rassen maakt de Camino boeiend. vanmorgen wordt ik nog ingehaald door een Spanjaard die informeert naar mijn enkel, hij ziet mij af en toe moeilijk lopen. Een beetje te zwaar belast en af en toe merk ik dat reageer ik, hij wenst mij sterkte en een goede camino en gaat weer door.
Om 12.00 uur heb ik er 24 km op zitten en ontmoet ik Marianne bij de kerk met een zij-ingang voor vermoeide of zieke pelgrims die hiet hun aflaat kunnen halen en niet meer door hoeven lopen naar Santiago. Gelukkig is de deur dicht en loopt Marianne nog wat verder met mij mee de berg op en naar Santiago. Het eind komt in zicht met zo´n 188 km nog voor de boeg. Villafranca is een leuk stadje met wel vier kerken, Marianne heeft zich vanmorgen laten vervoeren door het bagage vervoer dat pelgrims met hun rugzak kunnen laten doen, Mariane had weer even een rustdag nodig om verder te kunnen gaan. Zij werd vervoerd door een oud mannetje met een oud karretje, het voelde niet helemaal lekker voral als je heel Ponferada doorgereden wordt naar allerlei buurtjes om goederen op te halen Uiteindelijk heeft hij haar goed en heel afgezet in Villafranca waar wij onder de kerk met de deur stokbrood hebben gegeten.

Groeten

Dirk en Marianne

Spieren rekken en strekken

Je zal toch 60 zijn en op een stoepje bij een woonhuis uit het zonnetje (wat verblindend is) zitten,in de schaduw en er komen twee leeftijdsgenotes gearmt langs die in vrolijk Spaans van alles beginnen te rebbelen, ze denken dat wij hen verstaan mijn echtgenoot wordt over haar bolletje gestreken en begrijpt nog net dat zij ons smakelijk eten wensen. De vrouwtjes hobbelen weer door en ik maak mijn brood klaar, stokbroodsnijden op de knieen, boter erop, wat smeerkaas is makkelijk bederft niet zo snel en dan een plakje tomaat erbij. Bij het tweede broodje valt de tomaat opstraat en mijn echtgenoot spoelt dat lekker af met water en geeft mij het broodje. Wat is het leven toch simpel als je 60 bent. Gisterenmiddag zaten we even op het pleintje een biertje/wijntje te drinken, komt er zo´n stel aan ik schat iets jonger dan wij, alle twee een mouwloos hempje aan en een korte broek waaruit beentjes steken die niet om aan te zien zijn. Zij stekeltjes haar en hij een geschoren koppie past goed bij de leeftijd!! Sokjes en sandalen markeren het geheel. Zij heeft een modieuze bril op die haar hele gezicht markeerd als een sombere boze streep. Wat mode al niet met zich meebrengt. Daarnaast aan een ander tafeltje zit een vrouw met een hele spitse neus die zij ongetwijfelt in alerlei zaken steekt die niet daarvoor bedoeld zijn. Een ander echtpaar dirnkt een sapje, ziet er grijs uit en keurt en de omgeving geen blik waardig. Een Duitse pelgim komt langssloffen, zij heeft een week opgetrokken met twee paters uit Ierland en kwam er achter dat haar schoenen te klein waren en heeft nieuwe schoenen gekocht, haar tenen zijn gevoeloos maar dat hindert niet zij strompelt naar Santiago een ieder aanklampend die haar enigzins kan opbeuren. Zo zit je een uurtje een pilsje te drinken en wordt geinspireerd door je omgeving. Marianne heeft daar minder oog voor en als ik verhaal wat ik zie is zij voortdurend bang dat er Nederlenders in de buurt zijn die mij kunnen horen terwijl ik in een deuk lig over wat de omgeving mij te bieden heeft. Ik stop er maar mee, we eten lekker in de herberg en genieten van de ondergaande zon in de tuin. We slapen deze nacht perfect op een slaapzaal met 20 plaatsen, driekwart bezet en worden om kwart voor zeven wakker. Na het kleden een lekker koppie koffie met hoe raad je het een croissant en we kunnen weer op pad. Een forse afdaling en klim naar Ponferada volgt en de spieren zijn weer volledig uitgerekt en haast versleten. We belanden uiteindelijk in een herberg met zo´n 200 plaatsen. Om half twee zijn we nog te vroeg en een hele rij rugtassen staat te wachten om ingetaket te worden, de eigenaars van de tassen zitten onderuitgezakt met een biertje, frisje in de schaduw te wachten tot de herberg opengaat. Als dit gebeurd gaat er binnen een half uur een hele meute naar binnen die ingeschreven wordt, een bed toegewezen krijgt en vervolgens onder de douche wil gaan en dus weer in de rij, je legt je handdoekje neer en schuift deze steeds een stukje op tot je aan de beurt bent en merkt dat je een heerlijk koude douche hebt. De pelgrims komen er met een stalen gezicht onder vandaan zo van dat was pas een lekkere douce, op geen enkele manier kun je merken dat zij van een koude douche thuiskomen.
We vergaan vandaag van de warmte het is heerlijk als je bedenkt dat het ook zou kunnen regenen, we hebben het tot nu toe droog gehouden en dat lijkt ons prima.
Tot de volgende ronde

Adios uit Spanje op 202,5 km afstand van Santiago

Dirk en Marianne

Cruz de Hierro

Het was mistig op de ochtend dat wij ertrokken uit Rabanal del Camino. We hadden geslapen bij de Engelsen en een eigen potje gekookt en gegeten in de gigantische tuin in de zon onder genot van een goed glas wijn. ´s Morgens opgestaan met een uitstekend ontbijt klaargemaakt door de hospitaleros, koffie,thee geroosterd brood en jam, fantastisch daarmee kun je de berg op. Een buurvrouw wist te vertellen dat het boven op de berg veel laaghangende bewolking aanwezig was en in het dal prachtig weer zou worden, daar moesten wij jammer genoeg niet naar toe. In de vroege koude morgen liepen wij de 7 km naar boven langs Foncebadon (het hondendorp), we hebben een hond gezien verder veel mist en stille huizen en een restaurant dat niet open was, koud en guur, dus verder naar het kruis boven op de berg van 1500 meter. Ik vind het evenals vorig jaar een indrukwekkende plek, voor Marianne was het gewoon geweldig dat we boven op de berg van 1500 mtr waren aangeland. Ik had mijn steentje weer meegenomen maar kon moeilijk weer allerlei goedbedoelde en verkeerd uitgepakte zaken in het steentje achter laten. Dat had ik vorig jaar al gedaan. het steentje was in de grote berg stenen niet meer terug te vinden en dat hoort ook zo. Al onze gedachten die we in een steen achter laten worden opgenomen in het grote geheel van wat we met elkaar daar achter laten. Kleine of grote zaken worden onbelangrijk gezien in het licht van de eeuwigheid. Dus het is goed om te merken dat ook mijn steen daarin opgenomen is. De steen die ik vandaag achterlaat is een gepoljste steen van de weg naar Santiago .
Hij is niet zo groot, dat ben ik ook niet, het is maar een klein steentje in de berg van stenen, toch maakt mijn steen ook deel uit van deze berg. Hij is gepolijst, wat platgeslagen of bijgeschuurd en er ontbreekt hier en daar een stukje en er zitten wat barsten in. Zo is het mij ook vergaan, evenals dat steentje ben ik ook gepoljst in de loop der jaren. Dat begon al bij mijn moeder, het gezin, de school, de eerste werkervaring, door te gaan samenleven enz. enz. telkens opnieuw wordt je bijgeschaafd, loop je butsen en deukjes op en ontstaan er scheuren in het geheel. Dit maakt tot wie ik geworden ben en dat is al heel wat, dat ik een onderdeeltje ben met een eigenheid die deel uitmaakt van het grote geheel. Het geheel kan niet zonder het individue en omgekeerd kan ook niet. Bij zo´n berg stenen wordt je daar je weer eens bewust van. Het maakt ook dat ik vandaag hier met Marianne rondloop in de laaghangende bewolking bij het ijzerenkruis op het hoogste punt an de berg. Dat wij hier samen zijn en dat wij de afgelopen weken samen geploeterd hebben door het onvoorstelbare mooie Spaanse land, op weg naar Santiago. Marianne heeft lang gezocht naar haar steen. In het begin zag zij wel mooie ronde, witte stenen, die zij niet meegenomen heeft. het was te ver om de stenen te sjouwen. Nu legt zij tot mijn verrassing twee stenen neer,
de ene een beetje bol met een platte kant de andere steen wat donker en klein ernaast. Zij wil mij de betekenis hiervan niet vertellen omdat ik dat vorigjaar ook niet gedaan heb en zij nog steeds nieuwschierig is naar de betekenis van mijn steen. Voor mij was het zo klaar als een klontje, voor haar kennelijk niet. Als ik analyseer is zij eigenljk teleurgesteld dat zij niet zo´n mooi rond wit steentje heeft neergelegd, symboliserend dat alles mooi, gaaf en heel zou moeten zijn. Nu zit er meer symboliek in, rond met een plat kantje, niet alles is wat het lijkt zou een goede metafoor kunnen zijn. Ik blijf zitten met het kleine donkere steentje, zouden dit de gedachten zjn die zij achter wil laten, de teleurstellingen in het leven? Ik weet het niet en vraag mj af of ik er achter kom. We lopen verder een stukje het dal in naar Manjarin waar een herberg staat die als de primitiefste van de Camino wordt beschouwd, slapen in een oud gebouw op een matrasje en ´s avonds bij het kampvuur. We worden wel harteljk ontvangen met koffie en een praatje geweldig op 1400 mtr hoogte. We nemen vrolijk afscheid en klimmen nogmaals naar de volgende top omdaarna stijl af te dalen naar El Acebo. We hebben het dan wel even voor vandaag gehad, na de top kwam het zonnetje door en het landschap ontvouwde zich tot een geweldig imponerend panorama waar we doorheen gingen, het werd warm en zelfs kregen we het heet en het pad dat steil afliep en bezaaid lag met keien voor de pelgrims een behoorljke hindernis werd.

Op naar boven

Gisteren en dagje rust in Astorga, toch wel lekker als Marianne even een griep aanval krijgt, je hebt meteen rust, een goede slaapkamer en kan eens lekker bijkomen. De griepaanval was gelukkig van korte duur, gisterenavond zaten we al weer aan de wijn, meloen en vis. Het eten smaakte weer fantastisch, mogelijk was de griepaanval te wijten aan de weersomstandigheden en /of een niet zo frisse herberg. Verbazingwekkend hoe je je ineens heel berioerd kan voelen en vervolgens na een paar pilletjes, een slaapje en wat lekker eten weer het vrouwtje kunt voelen.
Gelukkig maar, een dagje Asrorga is al meer dan genoeg meerdere dagen was niet gezellig geworden. Dus vandaag weer opstap de natuur in, op weg naar Cruz de Ferro het hoogste punt van de tocht naar Santiago 1500 mtr. Dus vandaag weer bergje op een heel ander landschap dan dat we de afgelopen weken gehad hebben, het landschap was adembenemend mooi, ruim zicht over de vallei en paadjes voor de pelgrims die enigzins aan de veluwe doen denken, maar dan niet vlak maar omhoog. We zien weer veel nieuwe pelgrims, het blijkt dat er steeds mensen stoppen of de bus nemen en stukken overslaan of starten in plaatden die voor ons niet logisch zijn.
We lopen daardoor vaak in colonne en op sommige plaatsen kan het druk zijn, vooral ´s morgens bij de koffietenten komen ze handen te kort. Het geeft een opleving aan de plaatsjes langs de Camino, als er geen pelgrims geweest zouden zijn waaren veel plaatsjes al lang doodgebloed. We stoppen elke dag omdat we 20 km lopen zo tussen 13.00 en 14,00 uur wat een goede tijd is om een slaapplaats te krijgen. Vandaag in een augberge van de paters in Rabanel del Camino gestopt, die gerund wordt door het Engelse Genootschap en we worden verwelkomt door een Nederlander die de Engelsen helpt. Best wel prettig om even met een landgenoot te praten.
Tegen het eind van de middag lopen de herbergen vol en worden de matrasjes te voorschijn gehaald, we blijven ons dus maar aan de 20 km houden dat is wel zo prettig.


Adios

Dirk en Marianne