Het was mistig op de ochtend dat wij ertrokken uit Rabanal del Camino. We hadden geslapen bij de Engelsen en een eigen potje gekookt en gegeten in de gigantische tuin in de zon onder genot van een goed glas wijn. ´s Morgens opgestaan met een uitstekend ontbijt klaargemaakt door de hospitaleros, koffie,thee geroosterd brood en jam, fantastisch daarmee kun je de berg op. Een buurvrouw wist te vertellen dat het boven op de berg veel laaghangende bewolking aanwezig was en in het dal prachtig weer zou worden, daar moesten wij jammer genoeg niet naar toe. In de vroege koude morgen liepen wij de 7 km naar boven langs Foncebadon (het hondendorp), we hebben een hond gezien verder veel mist en stille huizen en een restaurant dat niet open was, koud en guur, dus verder naar het kruis boven op de berg van 1500 meter. Ik vind het evenals vorig jaar een indrukwekkende plek, voor Marianne was het gewoon geweldig dat we boven op de berg van 1500 mtr waren aangeland. Ik had mijn steentje weer meegenomen maar kon moeilijk weer allerlei goedbedoelde en verkeerd uitgepakte zaken in het steentje achter laten. Dat had ik vorig jaar al gedaan. het steentje was in de grote berg stenen niet meer terug te vinden en dat hoort ook zo. Al onze gedachten die we in een steen achter laten worden opgenomen in het grote geheel van wat we met elkaar daar achter laten. Kleine of grote zaken worden onbelangrijk gezien in het licht van de eeuwigheid. Dus het is goed om te merken dat ook mijn steen daarin opgenomen is. De steen die ik vandaag achterlaat is een gepoljste steen van de weg naar Santiago .
Hij is niet zo groot, dat ben ik ook niet, het is maar een klein steentje in de berg van stenen, toch maakt mijn steen ook deel uit van deze berg. Hij is gepolijst, wat platgeslagen of bijgeschuurd en er ontbreekt hier en daar een stukje en er zitten wat barsten in. Zo is het mij ook vergaan, evenals dat steentje ben ik ook gepoljst in de loop der jaren. Dat begon al bij mijn moeder, het gezin, de school, de eerste werkervaring, door te gaan samenleven enz. enz. telkens opnieuw wordt je bijgeschaafd, loop je butsen en deukjes op en ontstaan er scheuren in het geheel. Dit maakt tot wie ik geworden ben en dat is al heel wat, dat ik een onderdeeltje ben met een eigenheid die deel uitmaakt van het grote geheel. Het geheel kan niet zonder het individue en omgekeerd kan ook niet. Bij zo´n berg stenen wordt je daar je weer eens bewust van. Het maakt ook dat ik vandaag hier met Marianne rondloop in de laaghangende bewolking bij het ijzerenkruis op het hoogste punt an de berg. Dat wij hier samen zijn en dat wij de afgelopen weken samen geploeterd hebben door het onvoorstelbare mooie Spaanse land, op weg naar Santiago. Marianne heeft lang gezocht naar haar steen. In het begin zag zij wel mooie ronde, witte stenen, die zij niet meegenomen heeft. het was te ver om de stenen te sjouwen. Nu legt zij tot mijn verrassing twee stenen neer,
de ene een beetje bol met een platte kant de andere steen wat donker en klein ernaast. Zij wil mij de betekenis hiervan niet vertellen omdat ik dat vorigjaar ook niet gedaan heb en zij nog steeds nieuwschierig is naar de betekenis van mijn steen. Voor mij was het zo klaar als een klontje, voor haar kennelijk niet. Als ik analyseer is zij eigenljk teleurgesteld dat zij niet zo´n mooi rond wit steentje heeft neergelegd, symboliserend dat alles mooi, gaaf en heel zou moeten zijn. Nu zit er meer symboliek in, rond met een plat kantje, niet alles is wat het lijkt zou een goede metafoor kunnen zijn. Ik blijf zitten met het kleine donkere steentje, zouden dit de gedachten zjn die zij achter wil laten, de teleurstellingen in het leven? Ik weet het niet en vraag mj af of ik er achter kom. We lopen verder een stukje het dal in naar Manjarin waar een herberg staat die als de primitiefste van de Camino wordt beschouwd, slapen in een oud gebouw op een matrasje en ´s avonds bij het kampvuur.
We worden wel harteljk ontvangen met koffie en een praatje geweldig op 1400 mtr hoogte. We nemen vrolijk afscheid en klimmen nogmaals naar de volgende top omdaarna stijl af te dalen naar El Acebo. We hebben het dan wel even voor vandaag gehad, na de top kwam het zonnetje door en het landschap ontvouwde zich tot een geweldig imponerend panorama waar we doorheen gingen, het werd warm en zelfs kregen we het heet en het pad dat steil afliep en bezaaid lag met keien voor de pelgrims een behoorljke hindernis werd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten