De grijze pelgrim

Om kwart over zes komt de grijze pelgrim beneden in de refugio van Ponferada, we zitten op 202,5 km van Santiago. Vannacht geslapen in een vierpersoonskamer met krakende bedden. Het andere stel kroop bij elkaar in bed en had niet zoveel op met ons en had ons denken wij, zelfs liever niet gezien. Beneden in de refugio en wordt ik begroet door drie tafels vol met etende pelgrims, zo´n 60 pelgrims, buiten zitten of liggen er nog 40, ze maken schoenen vast, geven afscheidsknuffels, prikken nog wat blaren door en eten of drinken nog wat. Sommigen mediteren en anderen brengen op het grasveld op blote voeten de zonnegroet aan de sterren. Want het is nog nacht, een prachtige sterrenhemel is te zien en als de grijze pelgrim even later door de poort gaat wordt hij opgenomen in het schimmenlegioen, voor hem en achter hem schimmen die allemaal de zelfde weg gaan een uitweg zoeken uit de stad Ponferada, hetgeen een klus is zo heb ik vorig jaar op de fiets gemerkt. We lopen als kudde dieren achter elkaar en voormij stoppen er een paar en nog wat meer, we missen de pijlen of borden en zijn verkeerd gelopen. Onder de sterrenhemel worden we langzaam wakker en met een beetje goed geluk schuivelen we weer verder. Evenlater zie ik bij een afslag om de hoek een bord met een pijl een andere richting uit, de meute schimmen voor mij schuivelt steeds verder weg en achter mij wordt getwijfelt. Ik besluit af te slaan en mijn besluit geeft kennelijk moed want achter mij hoor ik meer geschuivel de schimmen vervolgen hun weg en de onzekerheid daalt als we nog meer bordjes en pijlen tegenkomen. Opeens begin ik de weg te herkennen en weet waar ik naar toe moet, er ontbreken nu aanwijzingen maar ik zet er stevig de pas in en wordt gevolgd door menigeen. Dit voelt goed het gaat lekker en via allerlei weggetjes komen de aanwijzingen weer te voorschijn en zitten we op de goede weg. Het Buen Camino klinkt bij het passeren nu wat opgeluchter en langzaam begint de grijze pelgrim wat kleur te krijgen, de zon begint langzaam aan kracht te winnen en ook de omgeving wordt meer zichtbaar, grijs wordt zwart en blauw en rood en geel en wit, een bonte stoet trekt voort over de paden langs een tuinbouw gebied en als na vijf km de eerste kroeg wordt aangekondigd gaan we massaal aan de cafe con leche met croissant. We kunnen dit niet laten staan en de laatste slaap wordt uit de ogen gewist en de eerte praatjes komen op gang. Dat die grijze Hollkander de weg wist dat verbaasde hen en het was maar goed ok anders hadden we lopen dwalen, er wordt meteen uitgewisseld waar we vandaan komen en hoeveel dagen we onderweg zijn. Vele Spaanse en Italiaanse pelgrims zijn nog niet zo lang onder weg soms maar enkele dagen, vertrekken uit St.T Jean Pied du Port is een hele prestatie merk ik deze morgen. Als ik mijn weg vervolg lopen we allemaal een beetje in een ritme, ik denk terug aan de steen die ik achter heb gelaten bij het ijzerenkruis. Als ik nog eens weer kom zal ik de steen niet meer kunnen vinden zo weet ik nu al. Dat is goed hij is dan opgenomen in het grote geheel zoals ik ook eens weer opgenomen wordt in dit geheel van mensen die komen en gaan. We worden gepolijst en polijsten anderen die vaak verder gaan en ook weer polijsten zo worden er waarden overgedragen die belangrijk zijn om met elkaar te kunnen blijven samenleven. Samenlevingen versmelten met elkaar zo merken wij al bij onze kinderen maar zien het hier ook op de Camino.We ontmoeten Spanjaarden en Italianen die zelfs Engels spreken, vijftien jaar geleden was dit een uitzondering, Koreaanen, Japanners, Hongaren Roemenen en veel Duitsers en een enkele Oostenrijker, als Hollanders zijn we sporadisch aanwezig, en stuk of vier hebben wij er op onze tocht gesproken. De versmelting van al die verschillende rassen maakt de Camino boeiend. vanmorgen wordt ik nog ingehaald door een Spanjaard die informeert naar mijn enkel, hij ziet mij af en toe moeilijk lopen. Een beetje te zwaar belast en af en toe merk ik dat reageer ik, hij wenst mij sterkte en een goede camino en gaat weer door.
Om 12.00 uur heb ik er 24 km op zitten en ontmoet ik Marianne bij de kerk met een zij-ingang voor vermoeide of zieke pelgrims die hiet hun aflaat kunnen halen en niet meer door hoeven lopen naar Santiago. Gelukkig is de deur dicht en loopt Marianne nog wat verder met mij mee de berg op en naar Santiago. Het eind komt in zicht met zo´n 188 km nog voor de boeg. Villafranca is een leuk stadje met wel vier kerken, Marianne heeft zich vanmorgen laten vervoeren door het bagage vervoer dat pelgrims met hun rugzak kunnen laten doen, Mariane had weer even een rustdag nodig om verder te kunnen gaan. Zij werd vervoerd door een oud mannetje met een oud karretje, het voelde niet helemaal lekker voral als je heel Ponferada doorgereden wordt naar allerlei buurtjes om goederen op te halen Uiteindelijk heeft hij haar goed en heel afgezet in Villafranca waar wij onder de kerk met de deur stokbrood hebben gegeten.

Groeten

Dirk en Marianne