Zonder pijn geen groei!!!!

Het is voor ons bijzonder als we tijdens de dienst in het kerkje van Lafaba een voetwassing meemaken, vijf pelgrims worden de voeten gewassen. Voetwassing is een teken van nederigheid en dienstbaarheid, eigenschappen die bij pelgrimeren horen. De pater benadrukt ook dat de voeten in de tijd van Jezus als bij de Camino een bijzondere functie hebben. Ze dragen het lichaaam en zijn het vervoermiddel voor mens en goederen. Als we de pelgrims op de wegen tegenkomen zien we een verrassende hoeveelheid goederen die in rugzakken, zakken van kleding en gedragen worden tijdens de tocht. De voeten heben veel te verduren en dienen bijzondere aandacht, voetwassing was in het verleden ook symbool voor de reiniging van de ziel of het geestelijk vermogen, je voelde je vaak na een voetwassing verkwikt. Tijdens onze tocht zien we onvoorstelbaarveel brases, knieen en hielen vragen om ondersteuning en ook de hoeveelheid pleisters voor blaren en verwondingen is veel.In herbergen zijn vaak gespecialiseerde mensen aanwezig voor de verzorging van de voeten en verwondingen bij pelgims en ook onderling wordt veel dienstverlening verricht.De farmacie is nadrukkelijk aanwezig in de dorpen en plaatsen langs de Camino en hebben wonderwel geen sluiting tijdens de middag uren,en dat wiltoch wel wat zeggen als alles dicht gaat!!!
Ondanks al deze zorg is pijn niet te voorkomen, spieren beginnen te protesteren tegen "oneigenlijk gebruik",in Nederland zijn er geen bergen, overbelasting is vaak een oorzaak van de eerste schade, die begint met pijn en als je dan loopt in de middel of nowhere heb je alleen de mogelijkheid je rugtas neer te gooien, maar daar kom je niet ver mee,dusje stampt lekker door,koelt de lichaamsdelen met koudwater als dat voorhande is(een probaat middel)en bijt op je tanden en strompelt op je tandvlees verder.In de herberg is hulp en verzorging, door rust neemt de pijn af, maar aleen vaak enkele dagen rust heeft het nodige effect. Helaas hebben pelgrims vaak die tijd niet dus de volgende morgen weer oppad, veel smeren met zalf brases om en fluiten want dat helpt.Een Koreaan kon bijna niet meerlopen ging terug naar de herberg om verzorging, kreeg vervoer aangeboden naar de volgende plaats, geen denken aan verbinden weer op pad zijn vrienden stonden te wachten, je laat je toch niet vervoeren tijdens de Camino! Pijn ervaren en verder gaan doet je groeien,je leert zaken wat relatiever te zien en je houdt je bezig met primaire zaken, hoe loop ik zo makkelijk mogelijk met zo min mogelijk pijn, je leert verbijten, je leert doorzetten en je merkt dat je er komt en dat geeft een goed gevoel,yes,yes, en als je een paar uur gerust hebt denk je alweer aan de volgende tocht, hoever gaan we morgen Dirk !!!!

We zijn van LaFaba de berg opgelopen naar Ocebreira op 1350 mtr.via ezelspaadjes met veel grote keien was het klauteren. De bewolking hing laag en liepen we in de mist en zagen bij tijd en wijlen weinig. Bijna boven begon de zon door te breken en werd het licht en was een schiterende omgeving te zien. We zijn na de schiterende beelden, de plekjes waar ik vorig jaar gefietst heb doorgelopen omlaag en daarna omhoog naar weer 1350mtr. geklauterd om bij Alto de Polo een welverdiend frisdrankje naar binnen te slaan, nee nog geen bier we moeten nog 14 km lopen naar Tricastella een dorpje waar vroeger drie kastelen hebben gestaan en waar nu niets meer van over is. De afdaling duurde erg lang, via allerlei mooie ezelspaadjes buiten het verkeer om, werden we naar beneden geleid. De eerste herberg was vol, de tweede gelukkig niet onze vermoeide voeten, knieën en enkels waren hard aan rust toe.


Tot morgen

Adios

Dirk en Marianne