Loslaten

Ik ben dus in een refugio met vijf Nederlandse vrouwen en een barman die dit met twinkelende oogjes tegen mij zegt. Een vrouw valt al af die heb ik al veroverd en ben daar al 34 jaar mee samen, dit wil niet zeggen dat ik niet elke dag mijn stinkende best moet doen om haar te behouden, anders ontglipt zij mij. Blijven er vier vrouwen over waarvan er twee lesbisch zijn, op zich heb ik daar geen problemen mee maar om nu te gaan stoken in een "gelukkige relatie" gaat mij wat ver zeker gezien het feit dat ze er niet zo proper uitzien en zelfs de volgende morgen aan het ontbijt in een andere herberg waar wij genieten van een zwembad koffie (koffie met melk zoals die vroeger thuis geschonken werd echter zonder vellen) en geroosterdbrood, zij over de tong gaan als de twee Hollandse vrouwen......... en dat gebeurt toch niet snel in een Spaanse herberg met voornamelijk Duitse vrouwen. Goed dat ik deze vrouwen heb losgelaten, blijven er over twee schattige deernes van 22 jaar, de een met een Italiaanse achtergrond en de ander Tanziniaanse trekken (ze zien er overigens blank uit!)die ons tot onze niet geringe verbazing uitnodigen voor het eten, zij willen voor ons koken, over emancipatie gesproken, dit is grensverleggend en de spaghetti was erg goed en de sla was speciaal met kruiden uit de omgeving, een maaltijd klaargemaakt met veel lol en zelfs toen het water bijna kookte voor de spagetti was het gas op en kwam de olijke barman even later een nieuwe gasfles aansluiten, een goede Spaanse witte wijn en aqua en de tongen kwamen los.
Hier hoefde ik dus ook geen energie in te steken of zouden ze het aangevoeld hebben en zelf het initiatief hebben genomen, de aanval is meestal de beste verdediging. Na zo´n gezellig avondje
gaan ook deze momenten weer voorbij en moet je elkaar weer loslaten en gaan we onze eigen weg. Ik merk dat ik voortdurend aan het loslaten ben, mensen, dingen en zaken komen voorbij in het leven en verdwijnen weer, kinderen zoeken hun eigen weg evenals wij dat vroeger gedaan hebben. Wat blijft is mijn echtgenoot maar dat is ook relatief wat zowel ik als zij kan er op een gegeven moment niet meer zijn, blijven mijn herinneringen over.
Die zijn van mij en door mij opgeslagen in mijn hoofd, in vele kamers met deurtjes die af en toe opengaan en soms heel lang dicht blijven. Het zijn mijn herinneringen die ik een levenlang heb opgebouwd, die ik op ieder moment tot mijn beschikking heb en ervan kan genieten. Toch merk ik dat ik het meest geniet zoals gisterenavond twee Hollandse meiden voor ons gekookt hadden en gezellig zitten te eten onder het genot van een glaasje wijn, dan geniet ik, dan leef ik en voor dat ik het weet is dit moment weer verleden tijd en ben ik verder gegaan. Zoals vandaag langs een uitgestrekte boomloze weg met als de zon staat te stralen de weg alleen maar eindeloos langer wordt, mede door de saaiheid staat er in het boek. Wij hebben het niet zo ervaren, prachtige natuur en we hebben genoten van de omgeving, de kleine dorpjes en de cafetjes, dat is ons bij gebleven, het grote genieten van deze tocht. We zitten vanavond in Carrion Los Condos, nog 402 km te gaan we hebben er zo´n 380 km opzitten. Dit is verder dan van noord Groningen naar Maastricht. Maar dat houdt ons niet zo bezig vandaag wel het loslaten van dingen die voorbij gaan dus vooral genieten van het moment van nu!!!! Wij hopen dat jullie dat ook kunnen doen en in je hoofd een huisbouwen met alle mooie herinneringen uit een lang leven. Voor als je achter de garaniums zit en je echt kan mijmeren.


Groeten uit een zeer warm en zonnig Spanje met strak blauwe luchten.

Dirk en Marianne