De tocht van Carrion de los Condos naar Calzadilla 17 km, staat beschreven als een zeer eenzame weg waar peligrims ervaren wat de echte Camino is, een lange rechte weg zonder veel vegetatie of onderkomens, waar de eenzaamheid toeslaat. Vorig jaar heb ik dit stuk met de fiets gereden, zware storm tegen scheef hangen op je fiets en hobbelen over de vele kleine keitjes die het rijden er niet gemakkelijk op maken. Vanochtend om 06.15 vertrokken en een uurtje later bij de keienweg die de volgende 2,5 uur gevolgd moet worden. Ik voel mij goed en ik heb er veel zin in na een rustdagje gisteren. Dansen over de gepolijste stenen die al duizenden voetstappen over zich heen hebben voelen gaan, hoeveel pelgrims hebben gepolijst en vandaag doe ik daaraan mee. Ik ervaar de stilte als weldadig, de oneindige verte die voor sommigen een obsessie zou kunnen worden is voor mij rustgevend.
Je loopt danst tussen de stenen en steentjes door of je polijst en onderwijl kan je denken en genieten van de oneindige verten die zich voor je ontvouwen. Ik kom een steentje tegen dat ik meeneem naar het kruis dat wij later op de tocht zullen tegen komen, om daar achter te laten. Het heeft zijn dienst ruimschoots gedaan als plaveisel van de weg, ik neem het mee naar een plaats waar het steentje kan rusten van de noeste arbeid en voor mij als symbool kan dienen. Wauw wat een land, wat een tocht, om kwart voor tien heb ik de eerste 17 km erop zitten en dan is er koffie, dit is genieten. Nog acht km trek ik door langs eenzame stille weggetjes met oneindige vergezichten, in Terradillos de Tempelarios na 24 km vind ik het welletjes en stoppen we bij de enige herberg in een stil en uitgestorven dorpje met plaggen woningen, dat zelfs geen kroeg heeft!!!
Marianne heeft vandaag een tweede rustdag genomen de knie heeft rust nodig, door met de bus de tocht af te leggen, een geweldige prestatie door ´s morgens uitgebreid koffie te dinken, wijn met haar Spaanse vriendje te drinken en een buskaartje te kopen in een kroeg. De bus vertrekt 40 minuten later dan bedoeld, Marianne wordt uitgebreid uitgezwaaid door haar Spaanse vriendje uit Barcelona. je kan haar ook geen uurtje alleen laten of is dit de wraak voor de vijf vrouwen en een man in de vorige herberg. Na een halfuurtje toeren, lopen doe je er 6 uur over als je een beetje doorstapt, staat haar Hollands vriendje haar op te wachten blauw van de kou, door het lange wachten, de harde wind in zijn dunne bloesje.
Groeten uit Spanje
Dirk en Marianne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten