De eerste 100

Vandaag hebben we even geklonken bij het Klooster van Irache, natuurlijk wijn, want pelgrims kregen in de eerste eeuwen altijd wijn en brood aangeboden, daar is nu weinig meer van over, behalve in Irache. Voor het klooster waar in 986 nonnen al onderdak boden aan pelgrims (zonde dat dat nu niet meer gebeurd),is stompzinnig genoeg een wijnfabriek gebouwd als compensatie heeft met aan de achterzijde van de fabriek twee kranen aangebracht een met wijn en een met water.
Voor ons was de keus niet moeilijk wij hadden wat te vieren dat we de eerste 100 van de acht honderd vijftig kilometer er op hadden ziten, een geweldige prestatie toch, om even te recapituleren; te trekken over hoogten van 1400 meter, temperaturen te ervaren van zo´n 33 graden, te slapen in overvolle herbergen en s morgens toch nog lachend op weg te gaan. Dus lekker in het zonnetje strompelen, heuveltje op en heuveltje af. Dat is wel een glaasje gratis wijn waard voor deze vermoeide pelgrims, na ons bezoek was het vat op of de kraan gaf geen wijn meer en wij zijn letterlijk van de ene zijde naar de andere zijde van de weg naar huis " gelopen¨. Het klooster en de kerk was schitterend het trok Marianne zo dat zij er wel eens een poosje zou willen verblijven, lekker rustig en geen gedoe om je heen, helaas is ze niet rooms katholiek opgevoed waardoor de keuze om non te worden niet zo in de beroepssfeer voorkwam. Natuurlijk zou ze nu ook wel een tijdje kunnen gaan zitten, hoeft ze niet meer te lopen maar zijn er toch wel enkele die haar zouden gaan missen, snik, snik!!! en misschien zij ons ook wel. het blijft toch een uitdaging Santiago te halen. Morgen gaan we van Ayegui lopen naar Los Arcos, de laatste 13 kilometer door een leeg en verlaten landschap, zonder dorpen, wegen en voorzieningen, veel water meenemen lijkt heel gewenst met dit weer. We slapen vannacht in een herberg gevestigd in een sporthal, een Duitse pelgrim runt de boel hier zeven maanden lang en daarna gaat hij jaarlijks een tochtje lopen naar Santiago, wat een leven! Er zijn 70 plaatsen in de sporthal waarvan er zes bezet dus we hebben het lekker rustig en zullen weinig last hebben van gesnurk.

Herrie in Lorca het laatste nieuws
Zitten we aan een lekker pilsje in de plaatselijke kroeg in Lorca na een rustig dagje, de klopjes haden zonder problemen dit dorp bereikt en we waren net van plan naar bed te daan tot er met een knal een deur openvliegt een vrouw in een slaapzak vliegt naar buiten en uit het boven raam vliegt een wandelstok van twee hoog door de lucht. De vrouw in tranen een kamergenoot had haar in haar slaap gestoken met een wandelstok, de vorige nacht had deze kamergenoot haar ook al driemaal in de rug gepord tijdens het slapen en daar was ze wakker van geworden en de laatste keer had zij de man naar zijn bed zien vluchten. De man had zijn excuus aangeboden de volgende dag en nu in deze refugio lagen zij met nog twee anderen op een slaapkamer. Zij wilde nog niet terug. De behulpzame jonge Belgische barkieper van de bar waar wij zaten in de refugio was geen beheerder meer aanwezig, ging al spoedig bemiddelen om dit conflict op te lossen. De man zij dat hij maar even gepord had en dat dit niet zo erg was als de vrouw beweerde, ook had hij haar de vorige dag wel even in de rug gepord bij het snurken waar hij absoluut niet tegen kon maar dat dit ook niet zo erg was. De barkieper zei tegen de vrouw dat zij best geschrokken kon zijn maar dat zij wel wat overdreven reageerde, zo erg was het toch niet als de man even in je rug porde, dat kun je je toch wel wat voorstellen hij heeft ook zijn rust nodig.
De vrouw keek hem ontsteld aan de barkeeper ging nog even door met een grapje dat de man misschien wel erg eenzaam was en vrouwelijk schoon wel aangenaam zou vinden. De vrouw ontplofte zowat, zij ging haar spullen ophalen en vroeg in de andere refugio of er misschien een kamer over was. Daar werd meteen bloed, of geld geroken voor veertig euro hadden ze wel een kamer een bed kost zo´n zeven euro, de vrouw kon niet anders en voldeed het bedrag. De barkeeper voelde zich kennelijk niet helemaal lekker met de situatie en vroeg of hij nog wat betekenen kon, de vrouw zei hem fijntjes dat hij al meeeer dan genoeg gedaan had. De volgende morgen kreeg zij bij de beheerder van de refugio waar zij ingeschreven was gelukkig wel een normale reactie, deze vond het heel erg wat er gebeurd was en gaf haar het verblijfs geld terug. U hoort en ziet wel luisteraars het is spannend op de Camino, volgend jaar mischien wel een vervolgserie of een groep op pad sturen om de Camino te overleven is misschien ook wel wat, we houden ons aanbevolen voor suggesties.