Kwart voor vijf in de morgen, de eerste wekker gaat af en het eerste gestommel begint, de dodo´s kruipen diep in hun nestje en willen dit absoluut niet horen. Te vergeefs zult u al weten, als je iets niet wil horen dringen de geluiden juist door. Om kwart voor zes gaat het licht aan bij de Italiaanse buren en schijnt over de muur in onze kamer, die kwekken er meteen lustig op los er is geen touw aan vast te knopen. Onbewegeljk liggen de pelgrims in kamer 3, twee Hollanders en drie Spanjaarden, het geerger aan de luidruchtige Italianen druipt van de muur.
Om zes uur besluiten we op te breken, veel pelgrims zijn al in beweging dus rustig aan hoeven we niet meer te doen. Met wat yoghert, een banaan en een muslireep vertrekken we voor onze eerste 12 km naar Sahagun. Tot onze verrassing passeren we na zo´n zes km een dorpje met een herberg en natuurlijk koffie met melk "con leche" en een croissant die niet op het bordje past, maar wel past bij een goed ontwaken met een ontbijt dat ons maagje vult na de korte nacht. Het eten van gisterenavond was ook al niet om over naar huis te schrijven, ondefineerbare soep had Do (waarschijnlijk met brood klaargemaakt)en een roze visje met wat sla, leek op zalm maar dat kan niet. De andere Do had lekker gaaaaaaar gekookte groente als voorgerecht en twee lapjes varkensvlees met een gebakken eitje en sla. Daar slaap je niet goed van, Do droomde weer van de grot waarin zij opgesloten was, gelukkig gebeuren er geen ergere dingen en je loopt op zo´n menuutje geen kilometer. Do liep overigens de eerste vijftien km weer als een kiviet (leuk het om in de dierenwereld te bijven), de dagen rust en wat andere zalf en medicatie doen wonderen.
Om kwart voor 10 zijn we in Sahagun en hebben 12 km afgelegd in 3 uur, a 4 km per uur is geen geringe prestatie. Sahagun is een wat arm plaatsje, ik heb er vorigjaar geslapen in een herberg herinner ik mij als ik door het plaatsje loop. We komen bij het beeld met de stenen staf met kalebassen en de sandalen op de grond, op de muur staat de route van Roncevalles naar Santiago afgebeeld en dit is precies de helft van de route. Do stapt voor het eerst op de sandalen en we maken een foto van haar met de staf in de hand, omgekeerd word er ook een foto van mij gemaakt. Do vraagt of ik over de grens van de helft durf te stappen, waarom niet vraag ik aan Do, zij antwoord dat is zo definitief dan sta je op de andere helft en ga je alleen maar aftellen, nog 380 van de 790 km, tot nu toe waren we alleen maar naar het volgende plaatsje aan het lopen. Do trekt haar voet terug en staat bedremmeld te kijken. Vooruit zeg ik de voeten op de sandalen en dan vooruit ik stap over de grens, het voelt toch wel even vreemd, niet laten merken aan Do, komop Do stap er over heen dan doet die dapere vrouw dat ook nog. We zitten nu op zo´n achttiendagen lopen van Santiago en kunnen de tocht afronden in 5 tot zes weken die we gepland hadden. We lopen in een zonovergoten Spanje naar Bercianos, een uitgestorven dorpje met veel woningen met lemen muuren, ook de Alberge heeft veel lemen muren en houten balken. Het is weer een donativio herberg waar ´s avonds gekookt wordt we houden ons hart vast, gelukkig wordt er paella gekookt door de vrouw van de herbergier en zij kan goed koken glundert hij.
Gisteren haden we ook al zo´n wondervrouw als Herbergier, een van de pelgrims had een lelijke wond aan de voet en zij zou deze wel even behandelen, de wond zag er niet best uit. Zij haalde een plant en brak er een blad vanaf, kneusde dit en legde het op de wond, met veel woorden legde zij uit wat het genezingsproces was en daarna begon zij met een houten kleppertje te klepperen rond de wond, de pelgrim zakte langzaam weg in hogere sferen en dit kreeg nog een extra demensie toen de vouw op blote voeten rond de grote teen begon te dansen en na een poosje was het effect bereikt en de pelgrim in hogere sferen, toen zij de wond met blad aan het tapen was en vertelde dat de pelgrim drie dagen rust moest nemen en morgen het best met de bus naar Leon kon reizen, was hij meteen weer nuchter. Ik was blij dat mijn tenen nog in mijn schoenen zaten en ik hoorde die grote brommen dat doe je mij niet aan DO!!!!!
Adios
Geen opmerkingen:
Een reactie posten