Pelgrim griepje

We zijn gisteren na 20 km gestopt in een armoedig dorpje, een herberg in een voormalige pastoriewoning en verder was er niets in het dorp, geen cafe, winkel of andere ontsnappingsmogelijkheid. We werden ingeschreven door een aardige knul die vroeg of we ook wilden meeeten, wat we maar gedaan hebben en of wij een pilsje wilden, om 13.30 uur. Kennelijk heeft hij ervaring met pelgrims, wij sloegen het aanbod nog even af maar toen wij de tassen even geparkeerd hadden en in de tuin zaten hadden we toch wel trek.
Ik heb een pilsje en wijntje gehaald, bier begrepen ze nog, wijn niet, ze dachten dat ik een glas wilde, nee dus en toen ik een drinkbeweging maakte en nogmaals vino zei werd ik ineens begrepen en kreeg ik een bierglas met wijn mee, daar kon je wel een middagje op teren en toen even later de herbergier naar buiten kwam met brood en koud vlees was het feest kompleet en hebben we lekker in de tuin gezeten om bij te komen van onze tocht en vooruit te kijken naar de komende dagen. We zijn vanuit de vlakte tussen Burgos en Leon weer in de heuvels terecht gekomen en gaan op naar de bergen (1500 mtr). Het is leuk om weer in een ander wisselend landschap te lopen, vanuit de vergezichten naar wat zou er achter die heuvel liggen! De kok van de Herberg kon er wat van en we hebben een betere Caminomaaltijd genoten samen met Italianen, een Belg, twee Fransen, een Ierse en een Braziliaan.
Het is onvoorstelbaar wat eten, een glas water en wijn niet teweeg brengt en hoe je instaat bent met elkaar te communiceren, waardoor is dat in het echte leven zo moeilijk!!!! Vandaag vroeg opgestaan en we dachten ontbijt te zullen krijgen (stond in de folder) in het niemandsdorp, van de herbergier. Maar deze was in velden nog wegen te zien, dus we moeten ons behelpen met water, yoghert en banaan. Ook niet gek maar een lekker bakkie koffie op dit vroege uur zou wel lekker zijn geweest. Marianne was niet zo lekker vandaag, had slecht geslapen, de afstand tot het bovenbed was klein, waardoor claustofobische gadachten ontstonden, alles deed pijn in de ledenmaten en wees op een aanstormende griep. Maar u kent Marianne ook zij is niet snel te stoppen en ging dapper op weg en sleepte zich 10 km voort tot de volgende plaats. Koffie met; nee geen cognac, maar wel croissant deed wonderen ze voelde zich een stuk beter. We hebben de plaatselijke kerken in Astorga bezocht, inkopen gedaan en toen zakte de stemmeing toch weer en sloeg om. Marianne zou thuis het liefst in bed willen liggen, helaas een stukje te ver weg.
We gingen informeren bij een Casa naar een kamer om weer even op krachten te komen, de eigenaar was Nederlander en die had een beter idee, in de Herberg hadden ze twee persoonskamers, was dat niet een optie, hij belde wel even en ja hoor er was nog het een en ander vrij en hij reserveerde. Deze aardige actie scheelt ons wel 60 euro, de kamer in de herberg is voor ons beide 10 euro, bij een particulier hadden we zeker 60a 70 euro betaald, dus weer engeltjes op onze weg en nu maar hopen dat Marianne kan herstellen en dat we morgen verder kunnen.


Adios

Dirk en Marianne