De wind

Je zal toch op het einde van de dag een prachtige romaanse kerk bezoeken en onder de indruk zijn van al het stof, bling, bling, gewaden, beelden, houtsnijwerken en gebrandschilderamen en op de terugweg begint je maag op te spelen, je houd je buik vast en het geborreel neemt ernstige vomen aan, je begint zachter te lopen voetje voor voetje en je echtgenoot vraagt is er wat? Dan prrrrrrrttttt een wind verlaat je en het lucht even op, maar je maag is nog niet klaar er volgen nog een aantal prrrrrttttttsss, je echtgenoot kijkt bedenkelijk van dit kan toch niet waar zijn dit doet mijn man toch niet!!!!!
Ik ben blij dat de wind waait en dat mijn winden opgaan in het grote geheel anders was dit dorpje Castrojewitz in stank opgegaan. Is het nu afgelopen wordt er gevraagd, ik knik braaf ja maar met mijn hand op de buik schuifel ik nog steeds voort op zoek naar een plekje waar ik mij even kan laten gaan. Nog steeds waait de wind hard en neemt mijn winden mee dan zie ik een eethuisje, storm naar binnen en vraag of wij kunnen eten, het is nog geen zeven uur maar tien voor zeven dus geen eten nog wel iets te drinken, mijn echtgenoot schuift ook naar binnen en er wordt haar gevraagd de deur te sluiten voor de muskieten wat bij mij een spontane reactie oproept, helaas staat zij achter mij, een bier en een vino tinto en ik stuif naar het toilet een verbaasde echtgenoot die de neus dichtknijpt en barman achterlatend. Hé dat lucht op in de kleine ruimte ik kan mij eindelijk laten gaan en het geborrel en prrrrttttts nemen eindelijk af. Opgelucht verlaat ik het toilet naar een echtgenoot met vragende ogen, een wijntje en biertje en olijven staan voor haar. Gewoon doorgaan Dirk, het leven is mooi zelfs met winden, koelt het tenminste een beetje af.
Na tien minuten kunnen we aan tafel, we zijn net bezig in te drinken dus we besluiten nog even door te gaan met ons bier, wijn en de olijven vallen weer goed. De barman lacht met ons mee en is het eens dat het rustig aan kan.
Een menu hebben we niet gezien er werd gevraagd of we vlees of vis wilden, vis dus, Spaans of anders, een beetje Spaans. Marianne kreeg rijst met kreeft en ik een ondefinieerbare soep, het leek op linzen was donker bruin, het rook gelukkig goed anders had ik mijn twijfels gehad of hij niet iets bijzonders had opgewarmd. Lands wijs lands eer we hebben ons op het eten gestort en het smaakte, pelgrims zijn snel tevreden, het hoofdgerecht twee weer ondefinieerbare visjes met kreeft waar kip nog kraai aanzat of te wel geen vlees aan te bekennen was, met patat en sla en toe; pudding en echt heerlijke kaas met pruimenjam, dit maakte alles goed. Of mijn maag dit aankan zullen we vannacht wel merken.

We sliepen in een donativio (eigen bijdragen) herberg die binnen een uur vol was en de herbergier niet meer te bekennen was. Dus er was geen sluitingstijd wat sommige pelgrims maar moeilijk aan kunnen en dus laat met kabaal de herberg binnenkwamen. Het was warm heet en zweterig weer natuurlijk niets vergeleken bij de winden, het rook gewoon lekker fris. Om vijfuur hoor ik gestommel de eerste pelgrims zijn aan het pakken en ik kijk vanaf mijn stapelbed naar beneden en het bed van mijn echtgenoot is al leeg, zou ze al op pad zijn wat een verrassing, ik ben nog te moe om dit uit te vissen en doe nog een oogje dicht, om zes uur ga ik polshoogte nemen en daar zit zij gedoucht, aan haar derde kop thee vrolijk te kletsen met een Duitse, zo ben je er al Dirk, ik zit al uren te wachten. Nu daar kan ik het dan even mee doen, de boel snel ingepakt, wat water over de snuit toont nog wat en koffiegezet want zonder koffie gaan wij de deur niet uit. Een stuk brood met veel moeite weggeslikt en op weg de eerste berg met van 1400 meter is een kuitenbijter echt iets voor Marianne die met kaar klutsknietjes dapper naar boven stampt, toch bewonderenswaardig hoe een echtgenoot andere kanten op zo´n toch laat zien, je bent een bepaald gedrag van elkaar gewend en als dat in eens kompleet anders is sta je even te kijken, wat heet, je moet even flink wennen, kom Dirk we gaan weer, zo warm is het toch niet, moet je nu alweer drinken we hebben net nog gerust en geplast, heb je nu al weer honger, wil je nu al stoppen we zijn net een beetje opgang gekomen. Ik moet zeggen het is flink wennen met zo´n vrouw. Weet waar je aan begint als je zo´n tocht onderneemt met je echtgenoot, bijzondere kwaliteiten komen naar boven, het is maar dat jullie dat weten. Zo stammpen we weer 20 km door geweldige natuur in kolonne met de mede pelgrims, het is een kleurrijk gezicht en als ik echt niet verder kan besluiten we te stoppen bij een nieuwe herberg met zestienplaatsen, stabelbedden, een kroeg, fantastische tuin en een geweldige beheerder die mij fijntjes weet te vertellen als Marianne uit de buurt is, dat er vandaag zes Hollanders verblijven, één man en vijf vrouwen, hij lacht bulderend.

Adios

Dirk