Lekker tochtje met een bochtje!

Vandaag voerde de tocht naar Santa Domingo, zo´n vijftien kilometer die we rond 11.00uur afgerond hadden we beginnen lekker te lopen. Natuurlijk eerst de koffie en daarna een rondje door de kerk. We hebben de levende kippen gezien met haan die prachtig kon kukelen, het verhaal is wel algemeen bekend over de kippen die zeiden dat een jongen die opgehangen was na een beschuldiging door een verliefd meisje dat haar zin niet kreeg, onschuldig was en na lange tijd nog leefde.
De kerk waar Santa Domingo begraven ligt, de kerk is over zijn graf heengebouwd, hij wilde eigenlijk priester worden maar werd twee keer afgewezen en heeft toen zijn zorg gegeven aan de pelgrims, onderdak, veilig doorkomen, eten etc. Zijn inzet voor pelgrims werd op deze manier zijn levenswerk. Voor ons was de kerk te pontificaal er is zoveel in te zien dat het schitterd voor je ogen, het ene kunstwerk volgt het andere op, wij zijn niet instaat om alles in ons op te nemen en houden van iets meer eenvoud.
Buiten hebben we lekker op een bankje ons broodje zitten eten, heerlijk om al die mensen en pelgrims langs te zien komen. Velen kennen we al ook een paar Finnen die dezelfde broek dragen, vandaag een groenpolotje, zelfde zijden dasje om hun nek en hoedje op het hooft, de zelfde schoenen en sokken en zo ook de zelfde rugtas en de wandelstokken (die meer in de weg zitten dan functioneel gebruik worden), het enige verschil is dat hij een snorretje heeft en zij grijshaar. De tijperende fruitsoort voor hen zou citroen zijn.
Na Santa Domingo hadden we nog wel zin in een aantal kilometertjes, de eerstvolgende plaats was 7 km verder, had een slaapruimte bij de kerk waar alleen matrasjes op de grond lagen, we voelden ons nog fit en 2,5 km naar het volgende dorpje zagen we nog wel zitten. Onderweg werd het steeds stiller geen pelgrim meer te zien, zeker te warm vanmidag, tot we bij het plaatsje kwamen en ontdekten dat we 3 km de verkeerde kant uitgelopen waren. Er zat niets anders op dan rechtsomkeer, bij het einde van het dorp lagen twee stenen onder een koele boom, we hadden toch wel flink trek onze benen even rust te geven, al ras verscheen er een leuk hondje bij Marianne en even later zijn baas. In vloeiend Spaans vroeg hij of wij de weg kwijt waren en in vloeiend Nederlands hebben wij dat bevestigd. Hij legde met veel gebaren een kortere weg door weiland en bos uit om weer op de Camino te komen vlak bij de plaats waar wij heen wilden, over engelen gesproken!! De man en hond gingen ons voor en met veel geblaf en Spaans werd ons de weggewezen langs de kerk een paadje wat wij nooit gevonden hadden, onze dank was groot.
Na de velden in het bos zweefden er talloze vlinders voor ons, dit deed mij denken aan een verhaal van kennissen die ook liepen en zich afvroegen wat hun ouders er van gevonden zouden hebben, even later zagen zij vier vlinders voor hun uit trekken en lange tijd in hun buurt blijven en zij hadden het gevoel dat hun ouders instemden met hun tocht en dit zo lieten weten. Voor ons waren er wat te veel vlinders zoveel ouders hebben wij niet gehad, zover ik weet. We konden wel dansen over de weg die we flink af konden snijden en het bed, de douce en het eten dat voor ons klaar stond.