De tweede helft

Vanmorgen 05.20, de eerste pelgim duikelt uit het bovenbed op de houtenvloer, je denkt dat er iemand door de vloer is gezakt, vere van waar. Een Italiaanse pelgrim met een hele familie wordt wakker gemaakt en er ploffen er meer uit het bovenbed naar beneden, boink boink. Er is slechts een wc voor dames en een voor heren met een wastafel dus als een pelgim uitgebreid de krant wil lezen zijn er zo´n 60 die beslist hun hoge nood even moeten ophouden, bij twee krantlezers wordt het probleem groter en merk je het gewiebel op de houten vloer die voortdurend kraakt, ik zal het maar niet over drie of vier krantlezers hebben. Sommige pelgims vluchten naar buiten, je begrijpt vast wel waarvoor. dan de lucht, bij de eerste ga je al over je nek, ik ben blij dat ik nummer vijf ben en korte tijd nodig heb, het eerte cafe deze morgen is 8 km verwijderd en twijfelachtig of dit open is. Je begrijpt nu zeker wel hoe groot de nood onder de pelgrims is, bijdragen zijn dus van harte welkom! Vanmorgen sprongen veel pelgrims voor zes uur uit bed, verontrust geworden door verhalen van een pelgrim die op de terugweg was, hij loopt overigens 50 a 60 km per dag, dat de Herbergen richting Santiago erg vol zijn en dat je er bij tijds bij moet zijn. Dus vroeg op weg en rennen. Wij niet, we hebben besloten 20 km te lopen zolang de knie van Marianne nog niet 100% goed functioneerd, niet overbelasten. Dus in de lemelenherberg lekker ontbeten, de hospitaleros (twee manen van in de 60) hadden melk en water gekookt in grote pannen voor chocomel, thee of koffie, brood stond er en kaakjes (maria op z´n Spaans) en diverse jams.
We hebben het ons lekker laten smaken. Door het gehaaste gedrag van veel pelgrims ontbeten er maar weinig. De ervaren Hospitaleros kon er alleen maar om lachen, hij had dit al zo vaak meegemaakt en ieder vindt wel onderdak hoe laat je ook aankomt, maak je niet druk dat deden zij zeker niet terwijl er goed voor ons gezorgd werd. Op weg om even voor zeven, wij zaten niet leker in ons vel de knie speelde weer wat op en mijn enkel gaat moeilijk doen ondanks diverse waarschuwingen blijft hij zeuren en trekken. gewoon doorlopen en niet zeuren Dirk zei Marianne dat mag ik ook niet, ha ha !!!!!!
We komen even later of we worden ingehaald door Spaanse vrienden die uit Barcelona komen en goed Engels spreken zij zijn de helft jonger dan wij en vragen waar we heen gaan, zij lopen in ieder geval zes km verder hoeven zij morgen naar Leon niet zo ver meer. Al dit gedrag brengt ons aan het twijfelen moeten we ook wat verder, meer opschieten, paniek slaat toe. We besluiten toch ons niet gek te laten maken en ons aan de 20 km te houden we zien hen wel in Leon terug. De tocht is een eindeloze rechte weg een echte tocht waar je de moed bij kunt verliezen voetje voor voetje kruipen we onder de steeds warmere zon voort, veel rustpauzes en we zijn blij met onze bananen, sinsappels yoghert en brood, zo vullen we de rustpauzes. Ik krijg de kriebels en verhoog mijn tempo, Marianne vind het best, ineens loop ik weer lekker en dit stimuleert Marianne ook en we lopen een stuk over de vlakte lekker door en zie een bordje over 500 mtr een cafe, we zien de vrolijke parassolletjes al van vere en dit motiveert nog meer en om 12.00 uur zitten we aan de rand van ons dorpje aan de eerst kop koffie van deze dag, heerlijk. We krijgen hapjes bij het cafe bij onze sapjes, fantastisch ze verwennen ons, bij andere barretjes moet je er eurotjes voor betalen en hier komt de gezellige barvrouw ons verwenen, hier komen we vanmiddag beslist terug. Naar het dorp lopend komen we grotwoningen
tegen, alleen de voordeur of voorgevel is te zien en een paar kachelpijpen die uit een berg steken, we lopen recht af op een beschilderde bar , bizar zo´n dorp. Op naar de Herberg en tot onze verrassing staan onze vrienden uit Barcelona voor ons in te schrijven, het was toch wel wat warm en ver om door te lopen dus ze zijn maar gestopt, laat je niet gek maken, voor het zelfde geld waren wij wel doorgekacheld als de knie en de enkel wat hadden willen meewerken, kenneljk hebben ze meegewerkt en voelen wij ons prima in de herberg met douches waarje thuis jaloers op zou worden, je kan er zo met z´n tweeen in maar alleen is het veel lekkerder en ruimer) en trekken gewoon ons eigen plan als eigenwijze klopppen (met een Groenrandje).

Adios

Dirk en Marianne